در روز خوشی همه جهان یار تواند
ای یار بکش دستم آن جا که تو آن جایی
ابر می بارد و من می شوم از یار جدا چون کنم دل به چنین روز ز دلدار جدا؟
ابر و باران و من و یار ستاده به وداع من جدا گریه کنان، ابر جدا، یار جدا
همه هیچ اند، اگر یار موافق باشد
هزار جهد بکردم که یار من باشی مرادبخش دل بی قرار من باشی
یک کافه، دو دلبر ودو فنجان چایی آهنگ و سه تار و یک شب رؤ یایی یک محفل عشق، با دو قلب عاشق ای یار، نصیبت این چنین شبهایی...
یاری که باری از دل ما کم کند کجاست؟
ﭼﻮﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺳﺨﻨﻰ ﺟﺰ ﺳﺨﻦ ﻳﺎﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺳﺨﻨﻰ ﺟﺰ ﺳﺨﻦ ﻳﺎﺭ ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ
دیدی که یار چون ز دل ما خبر نداشت ما را شکار کرد و بیفکند و برنداشت
در خاموشی شب دل بی قرار غم دارد کجاست یار کجاست آنکه باید باشد کنارم نه،در قلبم،در ذهنم اما ای کاش بود کنارم بود تا بدن سردم را در بین گرمای وجودش پنهان کند
گفتی بگوی عاشق و بیمار کیستی من عاشق توام تو بگو یار کیستی
خوش است خلوت اگر یار یار من باشد
ناخوش او خوش بود در جان من جان فدای یار دل رنجان من
عشق در دل ماند و یار از دست رفت
تا کی کشم عتیبت از چشم دلفریبت روزی کرشمه ای کن ای یار برگزیده
ا ى یار، نگاه تو سپیده دمى دیگر است
مقدار یار همنفس چون من نداند هیچ کس
گفتی که: مرا یار وفادار بسی هست هستند، ولی نیست وفادارتر از من
بنشین، که ترا نیست کسی یار تر از من
جنگ از طرف دوست دل آزار نباشد یاری که تحمل نکند یار نباشد
عادلانه نیست اینکه پاییز باشد و جای تو خالی باشد، داشتیم پائیز جان؟ تو باشی و این همه دلبری هایت و یار نباشد؟
شهر بی یار مگر ارزش دیدن دارد
گیسوانت همچو نردبان................... پلی برای رسیدن به کهکشان.......... چشمانت همچو آفتاب......... چهره ای همانند مهتاب.......... دلی مملو از تکه های غم........ راهی پر از داستان و پیچ و خم....... قلبی پر از عشق و رنج و درد ........ دستی تُه از دست و هوایی سرد....... ذهنی مملو ز فکر رفتن............
