100 متن کوتاه قیصر امین پور ۱۴۰۳ جدید 2025

تا خدا بنده نواز است به خلقش چه نیاز؟
می کشم ناز یکی تا به همه ناز کنم...

من به چشم های بی قرار تو قول می دهم

ریشه های ما به آب

شاخه های ما به آفتاب می رسد

ما دوباره سبز می شویم‬.

تا خدا بنده نواز است به خلقش چه نیاز ؟

می کشم ناز یکی تا به همه ناز کنم!

لحظه های زندگی
چون قطاری در عبور
ایستگاه این قطار
بین تاریکی و نور

گاه در راهی سیاه
گاه روی خط نور
گاه نزدیک خدا
گاه از او دورِ دور

عاشقی را چه نیازیست به
توجیه و دلیل
که تو ای عشق
همان پرسشِ بی زیرایی...

ای همچو شعر حافظ و تفسیر مثنوی

شرح تو غیر ممکن و تفسیر تو محال

دیرگاهیست که افتاده ام از خویش به دور
شاید این عید به دیدارِ خودم هم بروم…!

عاقبت هجوم ناگهان عشق ،
فتح می‌کند پایتخت درد را …

چیزی عزیزتر ز تمام دلم نبود
ای پاره ی دلم، که بریزم به پای تو️

-بس که خمیازۀ فریاد کشیدم،
دیری‌ست ؛
خواب‌هایم همه کابوس،
همه فریادند…

درد اگر مرد است با دل راست رویارو شود
پس چرا از پشت سر خنجر زد و نامرد شد

گاهی خیال می کنم از من بریده ای
بهتر ز من برای دلت برگزیده ای

از من عبور می کنی و دم نمی زنی
تنها دلم خوش است که شاید ندیده ای

هرچه هستی باش
اما کاش...
نه،جز اینم آرزویی نیست
هرچه هستی باش
فقط باش...!

کوله باری پر از هیچ که بر شانه ی ماست...
گله از دست کسی نیست...
مقصر دل دیوانه ی ماست...

اما، این آسیاب کهنه به نوبت نیست
شاید همیشه نوبت ما ...فرداست

مثلِ آن مردابِ غمگینی
که نیلوفر نداشت....!!
حالِ من بد بود اما
هیچ کس باور نداشت...!
خوب می دانم؛
که تنهایی مرا دِق می دهد...!
عشق هم در چنته اش
چیزی از این بهتر نداشت...
‌
‌

تویی بهانه آن ابرها که می گریند

بیا که صاف شود این هوای بارانی

دیرگاهی است که افتاده ام از خویش به دور
شاید این عید به دیدار خودم هم بروم..

آخرش روزی بهارِ خنده هامان می رسد...
پس بیا
با عشق
فصل بغض مان را رد کنیم

ای عشق به شوق تو گذر می کنم از خویش

تو قاف قرار من و من عین عبورم

هفتاد پشت ما از نسل غم بودند ...

چیزی کم از بهشت ندارد هوای تو...

جرمم این است : من خودم هستم !

به جز پناه دو دست تو سایبانی نیست...

از من عبور می کنی و دم نمی زنی
تنها دلم خوش است که شاید ندیده ای.

عاشقی را چه نیاز است ب توجیه و دلیل
که تو ای عشق همان پرسش بی زیرایی

لبخند تو خلاصه خوبی‌هاست

لختی بخند، خنده گل زیباست

از آتش دل گدازه می گیرد
عشق

وز حادثه رنگ تازه می گیرد
عشق

این مستی و تردستی و
گستاخی را

گویا ز شما اجازه میگیرد عشق

تمامی جنگل
بر خورشید
نماز می خواند
ولی ز خیل درختان ، به رغم باور باد
در این نماز
یکی به نخواهد نهاد
سر بر خاک!

دوست ترت دارم از هر چه دوست
ای تو به من از خود من خویش تر
دوست تر از آنکه بگویم چقدر
بیشتر از بیشتر از بیشتر

آنکه دستور زبان عشق را

بی گزاره در نهاد ما نهاد

خوب می‌دانست تیغ تیز را

در کف مستی نمی‌بایست داد