تاریک و یخ بسته از زندگی خسته وقتی طلوعم کرد... دنیا که زندان شد تا مرگ پایان شد عشقت شروعم کرد! در بطن غم بودم دلگیر و کم بودم این بار بیدارم... می پیچد عطر یاس از عمق این احساس من دوستت دارم! خورشید یعنی: تو! امید یعنی: تو! هستی...
دشت گل آورده ای با روزهای باتو بودن من شکفتم غنچه دادم در هوای باتو بودن باتو باور کردم این را، زندگی گاهی چه زیباست یادگاری شد برایم ماجرای باتو بودن! 🟩 شاعر: سیامک عشقعلی
نماز عشق می خوانم قنوت یارب اش باتو دعای وصل بر لب ها و آمین گفتنش باتو عجب عطر خوشی امید پیوند دو دل دارد هوا از عشق لبریز است تنفس کردنش باتو ز پا تا سر فرو رفته در آب جذب دریایت من آن مستغرقم در تو زهی جزر...
باتو آسان میشه از دست سیاییها گریخت رو زِسوی روزن شبهای بی فردا گریخت بی تو ای......... ای زیبا کلام گرنباشی در میان باید که از دنیا گریخت
جهان کوچک من زیباست من چون تویی رادارم که درمیان همهمه ی کلمات و هجومِ خواستن مثل یک ،پیچک سبز بر تنِ یخ زده ی واژه ها ریشه دواندی و از کالبدِ جانم ،یک پیاله شوق به پرواز رهانیدی ومنِ این روزها عجیب ،درهیاهوی پرواز بر بلندای احساسِ ظریف دخترانه...
باتو خوشبخت ترین آدمِ این قافله ام گم نشو،دور نشو، بی تو جهانم خالیست بی تودنیای من از درد، به هم می پیچد بی توسهم من از این حادثه، بی اقبالیست!
حال من خوبست اما باتو بهتر میشود
