چهارشنبه , ۱۹ اردیبهشت ۱۴۰۳
گاهی برای پریدن باید عقب نشست .حجت اله حبیبی...
ببین چگونه به تو آمده امبه رگ های روشنت!حالا بگو چطوربر روشنای پنجره ات قوس نگیرم!که اصالت پریدنم با تو تعریف می شودمریم گمار...
در جهان بال و پر خویش گشودن آموز که پریدن نتوان با پر و بال دگران...
همیشه از خودم می پرسیدم...دوندگان آفریقایی...می خواهند از چه چیزی فرار کنند...که این قدر پاهای قوی دارند..بومیان آمریکا...می خواهند ...کدام آواز را بخوانند...که آرواره های محکمی دارند...و ساکنان قطب ..از گرمای کدام کلمه...به یخ ها پناه برده اند...همیشه از خودم می پرسیدم...من پرنده ی کدام آسمانم؟می خواهم به کجا بپرم...که این قدر دلم بال بال می زند...برای پریدن ......
چه سرنوشت غم انگیزی که کرم کوچک ابریشمتمام عمر قفس می بافت ولی به فکر پریدن بود...
برای پریدن لازم نیست پرنده باشمهمین که بدانم میخندیبال در میاورم......
چه سرنوشت غم‌انگیزی که کِرم کوچک ابریشمتمامِ عمر قفس میبافت ولی به فکرِ پریدن بود...
تو آسمان منیجز پناه آغوشتبرای بال و پرموسعت پریدن نیست...
آن که می خواهد روزی پریدن آموزد، نخست می باید ایستادن، راه رفتن، دویدن و بالا رفتن آموزد. پرواز را با پرواز آغاز نمی کنند....
