تا برآمد نفسم، جمعِ هوادارت سوخت روبروی منِ دیوانه، نفر جمع مکن
من به پایان دنیا اهمیت نمیدهم چون دنیای من بارها تمام شده و صبح روز بعد دوباره از نو آغاز شده است.
جهانم را می‌سوزانى ماه در آسمان می‌سوزد و من در عشق تو. قلبم به سانِ سوختن آتش است و روحم با اندوه بسیار می‌گرید. من آرامش ندارم، چه شب هولناکی‌ست. زمان می‌گذرد اما طلوعی نیست. اگر او نیاید هیچ طلوعی نیست. جهانم می‌سوزد و قلبم می‌سوزد. همانطور که او تشنه‌ی...
اگر زمان منتظر ما می‌ایستاد تا ما به بلوغ برسیم، قطعا زندگی با نقص‌های کمتری را تجربه می‌کردیم ! نمی‌دانم زندگی بدون واژه‌ی «افسوس» چه شکلی خواهد بود! شیرین‌تر است یا مزه‌ی یکنواختی دارد !؟
روزگاری یکی از دوستانم می‌‌گفت دوست بودن با کسی صد بار بهتر از عاشق او بودن است گمان می‌کنم حق داشت!
خلأ روحی، علت عمده‌ی آن است که آدمیان به دنبال معاشرت، سرگرمی و انواع تجملاتی می‌روند که بسیاری از مردم را به اسراف و سرانجام به فقر میکشاند. کسی که از نظر ذهنی پُرمایه است، به دنبال زندگی آرام، باقناعت و در حد امکان بدون درگیری است. از این رو،...
تو را می جویم فراتر از انتظار فراتر از خودِ خویشتنم و آنچنان دوستت دارم که نمی دانم کدامیک از ما غایب است ...
آدم ها تمام نمی‌شوند. آدم ها نیمه شب با همه‌ی آنچه در پس ذهن تو برایت باقی گذاشته‌اند، به تو هجوم می‌آورند
می رسد وقتی که همه چیز تمام شود یا با جدایی یا با مرگ هر دقیقه ای که با تو گذشت آویزان بود از شماطه اندوه چندین بار وقتی خیره در چهره ات بودم تیک تاک ساعت را می شنیدم
از خواب خسته ام به چیزی بیشتر از خواب نیاز دارم چیزی شبیه بیهوشی، برای زمان طولانی شاید هم از بیداری خسته ام از این که بخوابم و تهش بیداری باشد کاش می شد سه سال یا شش سال یا نه سال خوابید و بعد بیدار شد نشد هم... نشد..
مسئله این نیست که تو ناامیدم کردی. واقعیت این است که من توقع بخصوصی نداشتم. ما کم‌کم خودمان را به همدیگر می‌شناسانیم، رازهای هم را کشف می‌کنیم، دوز و کلک‌های ناچیزمان را کشف می‌کنیم و یاد می‌گیریم همدیگر را ارضا کنیم. و یک روز من و تو تبدیل به یک...
در زندگی زخمهایی هست که مثل خوره در انزوا روح را اهسته می خورد و مى تراشد. این دردها را نمی شود به کسی اظهار کرد چون عموما عادت دارند که این دردهای باورنکردنی را جزو اتفاقات و پیش امدهای نادر و عجیب بشمارند و اگر کسی بگوید یا بنویسد...
چگونه ممکن است کسانى که در نور روز زندگى مى کنند عمق شب را درک کنند ؟
و شکارچى مهربانى دارد مى آید که اسلحه اش تنها یک گل سرخ است.
صورتم را به شانه‌اش گذاشتم و گفتم: دوست دارم ماه من و تو همیشه پشت ابر بمان و هیچ‌کس از عشق ما باخبر نشود. آدم‌ها حسودند زمان بخیل است و دنیا عاشق‌کش است.
در خاطرات هر کس چیزهایی هست که آدم فقط برای دوستانش میتواند بازگو کند. مسائلی هم هست که حتی به دوستان نیز نمیشود گفت و آدم فقط برای خودش بازگو میکند. اما سرانجام چیزهایی هم هست که انسان حتی میترسد برای خودش هم آشکار کند.
یک روز بنشینید پای حرفِ دلتان ... بپرسید چه مرگش است ! ازش بخواهید بهتان بگوید چه می خواهد از جانِ خودش؟! که اینطور با دوست داشتنِ آدمهای اشتباه خودش را به خاک و خون می کشد... آخر بدبخت، لت و پار است بسکه شکسته شده ! بپرسید کافی ات...
بیا... دنیا نمی ارزد به این پرهیز و این دوری
گاهی خودت را به خواب بزن آن هم از نوعِ غفلتش! غفلت از هر نشدنیِ محدودی .. آری درست شنیدی به خواب بزن .. گاهی دنیایِ واقعی ات را کنار بگذار و به عالمِ رویایت سفر کن .. حتی شده برای چند دقیقه زندگی را نه آنطور که هست آنطور...
هیچ نمی دانم عشق های دیگر چه سان اند؟ من با نگاه کردن به تو با عشق ورزیدن به تو زنده ام. عاشق تو بودن ذات من است.
به زندگی فکر کن ؛ ولی برای آن غصه نخور دیدن حقیقت است؛ ولی درست دیدن، فضلیت.. مهربان باش و دوست بدار وعاشق باش شاید فردایی نباشد شاید فردایی باشد اما عزیزی نباشد...
فرّخ صباح آن که تو بر وی نظر کنی فیروز روز آن که تو بر وی گذر کنی ای آفتاب روشن و ای سایه‌ٔ هُمای ما را نگاهی از تو تمامست؛ اگر کنی
خرداد بیچاره هنوز بهار است ، اما نه باران دارد نه شکوفه ... مثل من که هنوز عاشقم اما نه تو را دارم نه نشانت را ...
من در این خلوت خاموش سکوت اگر از یاد تو یادی نکنم، می‌شکنم
