بیو ادبی

جسمی ساکت ، ذهنی پُر از هیاهو️

در من منی پنهان است، با خیال درگیر..

گفت:
چشمانت گواه است که قلبت در چنگ اندوهی فشرده می شود

خودِ مَن باخودِ مَن درخودِ مَن میجَنگد!

به قول ملک الشعرای بهار:
‏«ای دل به صبر کوش که هر چیز بگذرد.»

«از خودم برایت بگویم؟ از خانه، از خیابان، شهر، صدای پایِ ما، از شب؟ از کجا برایت بگویم؟ جایی که تو نیستی، گفتن دارد؟!»

- عباس معروفی

‏«فراموش کردنِ کَسی مثل این است که شبی فراموش کنی چراغ حیاط پشتی را، خاموش کنى . .
چراغ، تمام روز بعد روشن می ماند، و نور خورشید مانع فهمیدنت می شود. اما تاریکیِ شب بعد، وا می داردت که به یاد آوری . .»

قسم به...
آخرین شیون عشق بی پایان مان،
به بغض مانده در گلویم،
به حرف هایی که در دل ماند و دفن شد!
تو رفتی اما جایت هنوز در دل ویرانم درد می کند.

دردم به جان رسید و طبیبم پدید نیست
داروفروشِ خسته دلان را دُکان کجاست؟

با من کنار بیا
همچون ماه
با نیمه ی تاریکش

یک استکان پر از چای و حس بودن باهم
نمی‌دهم به جهان این خلوصِ چایِ دوتایی

هرکسی یک دلبر جانانه دارد
من تو را

مانده ام چگونه تو را فراموش کنم

تو با همه چیز من آمیخته ای

بهشت را دوبار دیدم

یک بار در چشمانت
یک بار در لبخندت

مرا زیستن بی تو، نامی ندارد
مگر مرگ من
زندگی نام گیرد

آرام بگویم دوستت دارم
تو بلند بلند مرا در آغوش می کشی ؟

قسمت این بود سرم بی تو به زانو برسد

‌
آه......
که در
فراق او

هر قدمی است
آتشی .........

لب تر نکن اینقدر
که زجرم بدهی باز

یک مرتبه محکم
بغلم کن که بمیرم

ما را به غیر یاد تو اندر ضمیر نیست

بوی زلف او

حواسم را

پریشان کرد

و رفت........‌

کدام خانه ؟
کدام آشیانه ؟
صد افسوس
بی تو شهر پر از آیه های تنهاییست

گفتی سر خود گیر و ازین کوی برون رو

این رابه کسی گوی که پا داشته باشد

چشمانت شبیه برف هزار ساله ای است
که زندگی را
از یاد زمین برده