متن تک بیت

هنوز با همه دردم امید درمانست

که آخری بود آخر شبان یلدا را

چه خوابی دیده ای بانو برایم من نمی دانم
ولی با یاد تو خوابی بر این چشمم نمی آید

جهان را دائما این رسم و این آیین نمی ماند

اگر چندی چنین ماندست، بیش از این نمی ماند

نذر کردم گر از این غم به درآیم روزی

تا درِ میکده شادان و غزل خوان بروم

هرچه گشتیم در این شهر نبود اهل دلی
تا بداند غم تنهایی و دلتنگی ما

من آن مرغم که افکندم به دام صدبلا خود را
به یک پرواز بی هنگام کردم مبتلا خود را

هر چه از دوست رسد ناخوش و خوش، خوش باشد

شربت وصل ازو، تلخی هجران هم ازوست

آزرده دل از کوی تو رفتیم و نگفتی
کی بود؟ کجا رفت؟ چرا بود و چرا نیست

نه مرا طاقت غربت نه تو را خاطر قربت

دل نهادم به صبوری که جز این چاره ندانم

من از افتادن نرگس به روی خاک دانستم
که کس ناکس نمی گردد از این افتان و خیزانها

نیست امروز شکست دلم از چشم پرآب

دایم این خانه خرابست ازین خانه خراب

جان چه خونها خورد تا از صفحه دل پاک کرد
نقطه سهوی که نامش را سویدا کرده بود

به دریا می زنم! شاید به سوی ساحلی دیگر
مگر آسان نماید مشکلم را مشکلی دیگر

قیامت کرده ای در دل شبیه غنچه در بُستان


چو بلبل بی قرار تو ، تویی جان و تویی جانان

-بادصبا

تو خودت صبح دل انگیز جهانی به خدا
پس تو ای صبح دل انگیز جهان صبح به خیر

دوش می گفت که فردا بدهم کام دلت

سببی ساز خدایا که پشیمان نشود

شمع اگر کشته شد از باد مدارید عجب

یاد پروانهٔ هستی شده بر باد کنید

تا قیامت در کف خاکی که نقش پای اوست

دل تپد، آیینه بالد، گل دمد، جان بشکفد

مستم زدو چشم نیمه مستش

وز پای در آمدم ز دستش

بشارت می دهد هر دم عصای پیر در دستم

که مرگ اینجاست یا اینجاست یا اینجاست یا اینجا؟

آنکه شمشیر ستم بر سر ما آخته است
خود گمان کرده که برده ست، ولی باخته است

نسیمِ بادِ صبا دوشم آگهی آورد

که روزِ محنت و غم رو به کوتهی آورد

به ویرانی این اوضاع هستم مطمئن ز آن رو

که بنیان جفا و جور بی بنیاد می گردد

تپیدن های دل ها ناله شد آهسته آهسته

رساتر گر شود این ناله ها فریاد می گردد