متن طعنه

من دور از تو در آغوش سیل چشمانم، کنج حیاط دلتنگی، گم می شوم. اگر تو باز نگردی این انتظار خفته در سینه ام از تمام وجودم تنها تلی از خاکستر را باقی می گذارد. دیگر طاقت شنیدن طعنه ی اختران و فلک را ندارم که چرا زیر این آسمان،...

گفتم دل داده ای انکار نکن
بشنو از دل گوش به اغیار نکن

هر چه دل طعنه ز اغیار شنید
بعد از این توبه کن و زار نکن

بیا تا خانه را از گل بسازم
کنارش یک چمن سنبل بسازم

چه میدانی کجاها رفتم ای عشق
به دنبالت کجاها گشتم...

ناز می کرد و به طعنه به منش گفت: نمان!
پاسخش دادم و با خنده بگفتم: ای جان...

عاشقم پشت همین کوچه به دارم بزنید
بعد مرگم متهم به عشق هوارم بزنید

هر چه کردم بعد تو دیدم که بازم دل من
دل نکند از تو بیایید و کنارم بزنید

شبیه باد مجنون غریب و بی مکان است
بنشینید دور هم دیوانه جارم بزنید

من که از عشق...

من حسادت می کنم بر لوله قلیان تو

طعنه بر من می زند یارت به من لب می دهد

ارس آرامی

برف یعنی طعنه بر تنهاییِ هر رهگذر
خیره ام بر جاده ای همراه با "یک" رد پا

وقتی ستاره های دور
کم رنگ سوسو می زنند؛
چراغ های نئون
به طعنه نگاهشان می کنند!





لیلا طیبی (رها)

بعد از تو خدا هم با شمعدانی های خانه مان قهر کرد

من ماندم و چهره عبوس کاکتوس کُنج حیاط که طعنه به تنهایی ام می زند..

ارس آرامی

وقتی باران نگاهت بر چمن زار عشق می بارد

پاییز هم طعنه ای به نسیم خوش بهار صبح می زند

ارس آرامی

همه آفرین گفتند بر شعر \علی چپ\ گونه ام

دوستان، طعنه بر در زده ام تا بشنود دیوارش!

ارس آرامی

ما برایش جان فدا کردیم و او با طَعنه گفت:
چیزِ دندان گیرِ مرغوبی نداری بیشتر؟

از این سرمای تنهایی دلم در سینه میلرزد
غروب تلخ تنهایی به کامم زهر میریزد
نه از دلدادگی شد کام من شیرین ،نه از جام جوانی گشته ام لبریز
چو شیدایش شدم پروانه وار در آتشم سوزاند
شدم بی پر ،مرا با طعنه میگریاند
چنین بی بال و پر ،پروانه...

عاقبت انتظار می کُشد مارا
این دل بیقرار می کُشد مارا

با لبت میشَوَد کنار آمد
چشمهای خُمار می کُشد مارا

دیر کردی ،نیامدی ،به خدا
غصه ی بیشمار می کُشد مارا

چمدانی که بسته ای به کنار
رفتنت بی گُدار میکُشد مارا

حکم تیرست دوریت انگار
آتش و اختیار...

آن لحظه
که شعر تولد می یافت
آن لحظه ناب از تو گفتن بود
صد بار طعنه ها را شنیده ام
باز اما
سرنوشتم
سرودن
بود

مادر به طعنه گفت پسر دردسر شدی
فکری بکن ببین بخدا دربه در شدی

امسال هم گذشت خجالت نمی کشی
در خانه ای و از همه جا بی خبر شدی

هم سن و سال های تو دیدی پدر شدند
جانم فقط تو مانده ای و بی هنر شدی

دنیا که...

عاشقش بودم ولی ناگه ز من بیزار شد
سقف کاخ آرزوها بر سرم آوار شد

راست بودش آن خبر، دل به رقیبم داده بود
راست میگفت! او برای رفتنش ناچار شد

قسمت من از گلستانش فقط خار و خزان
آن طراوت آن جمالش قسمت اغیار شد

هر خطایی سر زَدش...

از زخم زبان و طعنه دلسرد نباش
در شهر یکی تو را بفهمد کافی ست

ما برایش جان فدا کردیم و او با طعنه گفت
چیز دندان گیر مرغوبی نداری بیشتر ؟

گر نباشد حیا و درک و شعور
آدمی طعنه می‌زند به ستور...
جانِ انسان که تربیت نشود
آدمی گاو می‌شود به مرور! ...

گر نباشد حیا و درک و شعور
آدمی طعنه می‌زند به ستور..
جانِ انسان که تربیت نشود
آدمی گاو می‌شود به مرور! .

با رقیبان تو نشستی و به من طعنه زدند
از وفاداری آن دلبر زیبا چه خبر؟

باور کنید که طعنه شنیدن از این و آن
مزد کسی که به پای دلش مانده است، نیست

روزی رهامیشوم زین بند این روزگار...
زین خنده های ضجه وار لبخندروزگار...
چندی دیگرکه میروم...به طعنه خواهم خندید...
به این بازی دروغین هنرمند روزگار...
چندیست اسیریم دراین قاب و این نقاب‍‍...
غافل که به بندمیشود...دلبندروزگار..
ازگریه ی نخستین هر طفل نو ورود...
پیداست که تلخ مزه است.. این قندروزگار!

آنان که به سر مستی ما طعنه زنانند
بگذار بمانند به خماری
که ز ما هیچ ندانند