موۍ سپید و فراموشۍِ ذهن ڪه عیبۍ ندارد جانم! مهم این است ڪه من، تار به تار موهاۍ برف مانندت را مۍ پرستم و دین و ایمانم با مو هایت بافت خورده، مهم نیست اگر زندگی را به فراموشۍ سپرده باشیم، مهم این است ڪه من، حتۍ اگر سوۍِ چشمانم...
گفتم یه وقت با خودت نگفتی ما تو این سیاهیِ موهات غرق میشیمُ دیگم راه نجاتی واسمون باقی نمیمونه؟ خندیدُ گفت خب منم همینو میخام دیگه، میخام هیچ راه نجاتی نداشته باشی ازم گفتم کجایِ کاری بابا خیلی وقته دیگه راهی نداریم به جز تو، انگاری همه شکلِ تو شدن،...
زنبوری تربیت میکنم و به باغ شما میفرستم برای نوشیدن از شهد آن گل که تو بوییده ای و چه درد شیرینیست مبتلا به نیشِ آغوشته به نفس های تو.... مأوا مقدم زاد
ترجیح من؛ نمیدانم که من در ذهن و قلب تو چگونه ام، اما تو در من هر لحظه را به حیات مشغولی... صبح که روی صندلیِ جلوی آیینه ات مینشینی و شانه را روی تارهای سیاه روی سرت میکشی، من با نوای خوشِ ویالون گونه ی گیسوانت بیدار میشوم. عصرها...
شک ندارم که تسخیر شده ام تصرف شده ی چَشم و مطیعِ نگاهش شده ام افسون و پریشون، گرفتارِ فرطِ چشمانش شده ام تسلیم و سَلاسَتِ پندارش شده ام رام شده ام، فرمان پذیرِ گفتارش شده ام دلداده و دلباخته ی کردارش شده ام غرقِ دریای ژرفِ خیالش شده ام...
دارم به اون مرحله میرسم که عقل و منطق و قلب و احساسم همگی باهم تسلیمِ وجودت میشن، اون مرحله ای که بدون هیچ فکری، بدونه هیچ ارزیابی و نتیجه گیری ای بی برو و برگشت هر چی تو میگی رو با دل و جونم میپذیرم. جایی که دیگه هیچ...
تو مثل یک منظره ی زیبا میمانی از تماشایت سیر نمیشوم مثل اتفاق افتادن یک معجزه وقتی بسیار ناامیدم تو شبیه یک ضریح مقدسی که باید آن را بوسید برای من مثل هوا میمانی وقتی نفس میکشم ریه هایم پر میشوند از تو
در طبیب خانه، طبیبی مرا از نظر گذراند. استتوسکوپ را، روی قسمتِ چت قفسه ی سینه ام قرار داد؛ با خنده به تپش های نامنظم قلبم گوش سپرد. چشم هایم را وارسی کرد، دو انگشت اشاره و وسطی اش را، روی نبض شاهرگم نهاد. سری تکان داد و لب گشود:...
من فوبیا دارم! فوبیا یک نوع واکنش ترس شدید، بیمارگونه و غیر منطقیه! و من به این بیماری مبتلا شدم. مبتلا به فوبیای نشنیدن صدای نفس هات، فوبیای لمس نکردن دست های مردونه ات، فوبیای نداشتن آغوش آرامش بخشت، مبتلا به فوبیای ندیدن چشمات...!♡
تو گوشه دِنج هر کلامی که عطر و بوی عشق میدهی تو همان شعر باران خورده ، با نَم ذرات اَشک را می مانی که در کلام جاری شدی چه زیباست صدایت زدن، وجانم گُفتنت تو لَمس دِل اَنگیزی برای لَم دادن ،شانه های یک عصر پاییزی اَز پَس کوچه...
روزهایم را با چشمانت شروع میکنم هر ظهر غذای مورد علاقه ت را درست میکنم عصر برایت قهوه می آورم و با بوی قهوه و دستانت عاشقی می کنم برایت بلند بلند شاملو می خوانم و بعد با یک موزیک خوب با تو می رقصم شبها... وای، شبها اما هیچ...
من و تو تنهاییم و دور از هم اما دو دنیا داریم که یکیست تو دنیای من و من دنیای تو با دوزبان و فرهنگ متفاوت اما زبان قلبمون یکیست زبان عشقه چیزی جز دوست داشتن بر زبون قلبمون جاری نیست ببین قلب با همین سواد دو کلمه ایشدوستت دارم...
برای ِتٌومُردن ْخطاست! باٰتو باٰیَد زندگی کَرد.. حِیف اَست کِه فصل های ِزندگی ِراٰدرکُنارِتو ورق نزنم وبرایت بمیرم! اِلٰهی برایَم بمانی،براٰیت ْبماٰنم..♥👫🍷
شانه زیاد است اما شانه ای که مرهم باشد را تو فقط صاحبی عشق من دست زیاد است اما دستی که سخاوتمند باشد را تو فقط صاحبی عشق من دل زیاد است اما دلی که مهربان و پاک باشد را تو فقط صاحبی عشق من و جان زیاد است اما...
بنام واژه های عشق سال ها آرزوی دیدن چشمان آبی رنگت بر دلم ماند و فرسوده شده، نمی دانم کجای این فراز و نشیب های زندگی را به حرف قلبم گوش نکردم و راهم اینگونه کج شد، اما من برای تو، برای چالی که گوشه ی، گونه هایت خودنمایی می...
آرزو دارم آغوش باشی تا مرا به اندازه ی تمام اشتباهاتم بغل کنی بدون آنکه حرفی میانمان رد و بدل شود ، فقط نگاه باشد و نفس ، چون زندگی آنقدرها دوام نمی آورد .
دست من نیست دوست داشتنت، خودت بگرد ببین... مهرت را کجای دلم انداخته ای!
مینوسیم برای تو که بخوانی تا بدانی، دوست داشتنت برای من بی انتهاست.
سردم که می شود کافیست حریر نازک خیالت را دور تا دور خودم بپیچم؛ تا ابدیت گرم گرمم.
نمی دانم نامت را چه بگذارم. نازنین؟ تمام زندگی؟ دلیل نفس کشیدن؟ همه وجود؟ مخاطب خاص؟یا تنها عشقم… به هرنامی که باشی بدان تا ابد برایت جان می دهم.
مرا در آغوش بگیر... آنقدر محکم که تک تک ذرات بدنم،معنای واژه ی جدایی را از یاد ببرند. آنقدر عاشقانه که حسرت بخورند تمام کسانیکه در میانه ی راه ،دست از تلاش برداشته اند. آنقدر مردانه که مهر سکوت بر لب بزنند تمام آنهایی که مارا وصله ی ناجور میخواندند....
آنقدر ذکرِ "دوست داشتنت" را خیرات میکنم تا مردم لحظه به لحظه برای دوامِ عشقمان صلوات بفرستند ... مگر نذری هم از این بهتر هست؟!
من در این سال تو را بیشتر دوستت دارم. با شکوفه های بهار،عشق تو دوباره در دلم گل میدهد؛در تابستانش گرمای عشقمان ،مانند خورشید بر سایه ی زندگیمان پرتاب میشود. در پاییزش اولین بارش عشق، چترمان را خیس میکند ؛و در سرمای زمستانش حلقه ی دست هایمان قلب عاشق ما...
سرم را به دیوار تڪیه دادم، جنین وار در خودم جمع شدم و مزه ی شورِ اشڪ هایی ڪه از یڪدیگر سبقت میگرفتند را نادیده گرفتم، با اندڪ جانی ڪه در بدنم مانده بود لب زدم : بازهم تو برنده ی بازی شدی، من هم مثل همیشه بهت باختم! اما...
