متن شهریار

گرچھ شادے با من غریبے مےکند
و هنگام‍ دیدنم‍،
از این محتاج روے برمےگرداند
اما دݪ من، خوش بھ همین غم‍ است
کھ در سینھ ام‍ گذاشتھ اے
هرچھ باشد رنگ و یادے از تو دارد!
و من خوشحالم‍،
با غم‍ خود، با غم‍ تو
خوشحالم‍!

اصݪآ بگو کسے حوالےام‍...

نالد به حال زار من امشب سه تار من

این مایه تسلی شب های تار من

ای دل ز دوستان وفادار روزگار

جز ساز من نبود کسی سازگار من

فرق من و تو
فقط جنس دلامون بود
دل تو از جنس سنگ و دل من از جنس شیشه
برای همین به راحتی شکستیش و رفتی

آرام و روان و نرم و سنجیده رود...
ما ناله کنان و یار...، نشنیده رود...!
یک عمر گذشت و عاقبت فهمیدیم
از دل نرود هر آنکه از دیده رود!

تقدیر الهی چو پی سوختن ماست

ما نیز بسازیم به تقدیر الهی

در دیاری که در او نیست کسی یار کسی

کاش یارب که نیفتد به کسی کار کسی

پیوند جان جدا شدنی نیست ماه من

تن نیستی که جان دهم و وارهانمت

تار و پودم، تو بگو
با دِلِ تنها چه کنم؟

گر از یادم رود عالم تو از یادم نخواهی رفت

همه شب سجده برآرم که بیایی تو به خوابم
و در آن خواب بمیرم که تو آیی و بمانی

سهل باشد همه بگذاشتن و بگذشتن
کاین بود عاقبت کار جهان گذران

در حسرت تو میرم و دانم تو بی وفا

روزی وفا کنی که نیاید به کار من

در حسرت تو میرم و دانم تو بی وفا

روزی وفا کنی که نیاید به کار من

حالا من ماندم و میان دستانم دست تنهایی
عاشق کش ای تلفیق خنجر و خون و زیبایی

به قدر هق هق ات شانه برای سر نهادن نیست
در این افتاده از چشمت هوای ایستادن نیست

به غیر از گریه کردن ها صدایی بر نخواهد خاست
تو ای عاشق به جز...

به قدر هق هق ات شانه برای سر نهادن نیست
در این افتاده از چشمت هوای ایستادن نیست

به غیر از گریه کردن ها صدایی بر نخواهد خاست
تو ای عاشق به جز تو شهریاری بر نخواهد خاست

تو یار شهر عشق هستی ولی شهر یارت نیست
به جز قلب...

شهر بی یار مگر ارزش دیدن دارد

دل به هجرانِ تو عمریست شکیباست ولی
بارِ پیری شکند پشتِ شکیبائی را

با لهجه ی آذری مدام و یکریز
هی پرده به پرده باده ی شوربریز

بدجور دلم هوای شعرت کرده
برگرد دوباره شهریارِ تبریز

فریده صفرنژاد

پروای پنج روز جهان کی کنم که عشق

داده نوید زندگی جاودانیم

یک عمر گذشت و عاقبت فهمیدیم ///
از دل نرود هر آنکه از دیده رود ///

دیشب در انتظار تو جانم به لب رسید
امشب بیا که نیست به فردا تقبلی

در انتظار تو بنشستم و سرآمد عمر
دگر چه داری از این بیش انتظار از من

خوشم من با غم عشقت
طبیب آمد جوابش کن

برسان سلام مارا به رفو گران هجران



که هنوز پاره ی دل دو سه بخیه کار دارد