متن ایستگاه

قطار
خاموش است
دره‌ای از آهنِ فراموشی
در سالنی
که دیوارهایش
با نفسِ مردگان نفس می‌کشند

مردی
نشسته
بر صندلیِ بی‌خاطره
با چشمانی
که پاییز را
مثل یک زخمِ کهنه
در خود پنهان کرده‌اند

بغضش
نه صدا دارد
نه اشک
فقط
در گلویش
قطره‌قطره
برف می‌بارد

و قطار
نمی‌رود
نمی‌ماند...

چه قطارهایی که آمدند و رفتند
تا توانستم فراموش کنم خاطراتی را
که در آن توقف چند ساله در
ایستگاه تو داشتم...

یلدا رسید و حلقه ی مردم به دورِ او //
من ایستگاهِ آخرِ دنیا به انتظار!....
«آرمان پرناک»

ریل ها
رفتن ات را تماشا می کنند وُ
بوسه ها اشک می شوند
در آخرین ایستگاه...


✍️شهناز صمدی

شاید دیر
به تو برسم
شاید دیرتر
شاید هم ...
من راهِ پُربیراهه ای بودم،
یک راهِ صعب العبور
باید
سرعتگیرهای درونم را
زودتر می شناختم
همان هایی که برایم
ایست بازرسی
خطوط عابرپیاده
زیرگذر
و ایست بازرسی
تعریف کرده اند
من
کنار نخواهم کشید
نامِ خود را ادامه می...

یک روز
دست از شعر می شویم
دستِ ایستگاهِ یادت را می گیرم
و سوت زنان با هم
سوارِ قطاری نامرئی خواهیم شد...
«آرمان پرناک»

«برای آخرین بار، دستش را فشردم و جدا شدیم
برای همیشه.
قطار حرکت کرده بود، در کوپه کناری که خالی بود نشستم،
و تا ایستگاه بعدی گریه کردم.»

_آنتون چِخوف

پنجره ای رو به ایستگاه قطارم؛
با منظره ای مکرر از وداع...

آدم های زیادی هرروز
مقابل چشم های من خداحافظی می کنند،
چمدان های زیادی هرروز
مقابل چشم های من ایستگاه را ترک می کنند،
و تنها من می دانم که هیچ آدمِ چمدان به دستی را
دوبار در...

پر از تنهایی بود
ایستگاه
جا خالی دادند
مسافران زندگی

دلم یک عاشقیِ بی هوا می خواهد
از آنها که قلبت را می لرزاند
و اشکهایت را می پوشاند...
دلم می خواهد سوار بر قطاری شوم
در ایستگاه ناشناسی پیاده شوم
و تو بی هوا سر و کله ات پیدا شود
در آغوشم بگیری
و چمدانِ نه چندان سنگینم را...

چه ساده ایم ! در این ایستگاه خالیِ متروک
نشسته ایم کماکان به انتظار ... بِمانَد
چه روزهای قشنگی قرار بود بیایند
چقدر شاکی ام از دست روزگار ... بِمانَد !

ما فقط یک ایستگاه نشین بودیم
نه مسافر این قطار...

این را وقتی فهمیدم که:
قطار در روحم سوت کشید
و ریلِ دردهایم به هم رسیدند!

ارس آرامی

|| ایستگاه درد ||

ما اگه مسافر قطار بودیم
پس چرا کسی بلیط ما را پاره نکرد؟

قطار در روحمان سوت کشید و رفت،
ریل ها در استخوانمان آتش گرفتند!
و سوزن بان با بستن ریل،
ما را در این :ایستگاهِ درد: محبوس کرد...

ارس آرامی

بی فرجام ؛
نشسته در ایستگاهی متروک
به انتظار مسافری درگذشته

راه میروم
سوت میزنم
و دود می کنم !
سالهاست
قطاری شده ام
که نمیداند تو را
در کدام ایستگاه دنیا
گم کرده است ...!

چند ماهی بود تو یک کشور خارجی زندگی میکردم و ترددم با اتوبوس بود و نمیدونستم برای اطلاع راننده که ایستگاه پیاده میشی باید اون سیمی که بالا سرته رو بکشی،من خیلی سنتی راه میوفتادم تا پشت صندلی راننده و میزدم رو شونش و میگفتم داداش ایستگاه پیاده میشم

من فقط یک ایستگاه بین راهی بودم ...
که او خستگی در کند و به راهش ادامه دهد
برای رسیدن به آنکه دوستش دارد! .

تمام پنجره های جهان مکدر بود

درست اخر صف ایستگاه آذر بود

برف آمد که جای پای تو را

بر زمین عمق بیشتر بدهد

برف آمد که با زبان سپید

جغد را از درخت پَر بدهد



از همین قاب مستطیلی شکل

دیده ام ایستگاه آخر را

شیشه‌ها را بخار می‌گیرد

تا نبینم نگاه آخر را



چیزی از آسمان نمی‌خواهم

تو اگر لکه...

زندگی با تمام فراز و نشیب هایش
ایستگاهِ آرامشی دارد حوالیِ آغوشت!
و عشق
قطعاً همین حال خوبیست که من با حضورتو دارم.


️️️

‏برا دختره بوق زدم نگو دم ایستگاه بود همه راننده تاکسیا ریختن سرم، حالا دو ساعت قسم میخوردم به اینا میگفتم والا من مزاحم نوامیسم نه مسافرکش

پایانه ای ست بی مقصد
راهی که در هیچ ایستگاهی
به تو نمی رسد

پیاده نمی شوم

به تمام ایستگاه های شهر حسودی میکنم!
آنها لحظه ای تو را
بی هیچ احساسی در آغوش میگیرند!
اما من تو را با این همه احساس
از دست داده ام...

از کدام قطار جهان جا مانده ام
مدام فکر می کنم
یکی
توی یک ایستگاه دور افتاده
گل بدست
به انتظار من نشسته است!