متن نوشته های یاسمن معین فر

نمی‌دانم مادرم چگونه تاب آورد…
هشت سال چشم‌انتظاری، هشت سال بدرقه‌های بی‌پایان،
هشت سال دل‌سپردن به خبری از پدر…
او هر بار با دلی لرزان، اما صورتی آرام، پدر را راهی می‌کرد
و من حالا با هر بار رفتنت، فرو می‌ریزم.

می‌گویند جنگ فقط آنجاست که گلوله‌ها می‌بارد،
اما من...

تو رفتی، ولی از وقتی اومدی، زندگی من برای اولین‌بار ریتم گرفت… و حالا که نیستی، این ریتم هنوز برای تو می‌زنه

به آرزوم رسیدم، رو سنم، صدای تشویق‌ها بلنده…
اما دلم ساکته.
چون تو، مخاطب همیشگی نوشته‌هام، نیستی.
چشمایی که با عشق نگاهم می‌کرد، جاش خالیه…
و من، وسط این همه صدا، دلتنگ‌ترین آدم دنیام(: