متن چامک

پنبه کرد زمین
هر چه رشته بود آسمان

مادر شدم

مادرم نشدم

به دیدگان تماشا

دارد غرق می شود دریا

کشتی

در بند بندر

نه پهلوی اوست

کمی برفی

کمی بارانی

کمی پاییزی

کمی بهاری ست

هوای دلم

رگ هامان کبود

ببار خودکار!

شمعی بیار

برای این شمعدانی ها

دشت تازه ، هوا ناب
دلم اما
پیش انزوای تلخ توست
جزیره!

رودی
برنخاست از بستر
و دریا
تاابد بی خبر

برفم
بی صدا

می بارم

چه خوب بود زمستان
هروقت می رسید
خانه مان گرم می شد

ویرانم
اما هنوز
سایه برگهای تو بر دیوارم
زرد نیست

پیدا نمی شوم
مانند آن درخت درجنگل

گرگ هم که باشی
تنهایی
گوسفند ت می کند

مهدی علی پور

شکستی دل را
به سنگ بی مهری
اما گل عشقت
شکوفاست در دل
هنوز

فریده نورمحمدی"یگانه"

به جهنم
بگذار در آغوشت
بسوزم

خس تنهای کویر
به ز پیچک
که به آغوش خسی می پیچد

هوای ابری ام!
بارانی ات را به تن که می کنی
ناودانی ها شاعر می شوند

زندگی شاید صدای کوچه ی غمگین ست
که تنهایی زنی را در خود حل کرده است

ِ
تو می روی
قطار هم احمقانه می برد تو را
بر روی ریل ها
می میرند
مانده حرف ها
حرفهایی
موازی نبودنت
ِ

پر از تنهایی بود
ایستگاه
جا خالی دادند
مسافران زندگی

رفت
دلتنگی جا ماند
عادت می کنم
به یادگاری ش

تو را به آفتاب می خوانند
جماعتی
که عمرشان
به روز
قد
نداد

آموختم
برای فتح کوه
باید با سنگریزه ها
رفیق باشم
تنها کافیست
پایشان را در کفشم کنند