متن فروغ فرخزاد

عشق چون در سینه ام بیدار شد

از طلب، پا تا سرم ایثار شد

این دگر من نیستم، من نیستم

حیف از آن عمری که با من زیستم

دوستت دارم ای خیالِ لطیف
دوستت دارم ای امیدِ محال

...و هیچکس نمیدانست،
که نام آن کبوتر غمگین،
که از قلبها گریخته،
ایمانست...



فروغ فرخزاد

ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩ
ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺁﺳﺎﻧﯽ ..
ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ
ﭼﻨﺪﺳﺎﻟﯽ ﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﺴﺘﻢ
ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺖ
ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﯼ ﻃﺮﺑﻨﺎﮎ ﭼﻤﻦ
ﻋﺎﺷﻖ ﺭﻗﺺ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﺩﺭﺑﺎﺩ
ﻋﺎﺷﻖ ﮔﻨﺪﻡ ﺷﺎﺩ !
ﺁﺭﯼ
ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩ
ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻬﺮ ﻭﻟﯽ ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ
ﻋﺸﻖ ﯾﻌﻨﯽ ﺭﺥ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﻧﮕﺎﺭ !
ﻋﺸﻖ ﯾﻌﻨﯽ ﺧﻠﻮﺗﯽ ﺑﺎ ﯾﮏ ﯾﺎﺭ...

فروغ فرخزاد:

دردی که انسان را
به سکوت وامی دارد
بسیار سنگین تر از دردی ست
که او را به فریاد وامی دارد
و انسان ها فقط به فریاد هم می رسند
نه به سکوت هم ...!

رفتم، مرا ببخش و مگو او وفا نداشت
راهی بجز گریز برایم نمانده بود

با آنکه رفته ای و مرا برده ای ز یاد
میخواهمت هنوز و به جان دوست دارمت

دیدمت شبی به خواب و سرخوشم
وه ...
مگر به خواب ها ببینمت

من از تو میمردم
اما تو زندگانی من بودی

آری آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه ناپیداست
من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست

اما همین کافی بود. همین که می دانستم که تنم درد تنت را دارد نه میل تنت را. همین که با تو انگار در چاه فرو می رفتم و به مرکز زمین می رسیدم. همین که با تو انگار می مردم و از شکل می افتادم. همین برایم کافی بود....

می تپد قلبم و با هر تپشی
قصه عشق ترا می گوید

بخدا در دل و جانم نیست
هیچ جز حسرت دیدارش

ناگهان پنجره پر شد از شب

کاش چون پاییز بودم...کاش چون پاییز بودم
کاش چون پاییز خاموش و ملال انگیز بودم...

فروغ فرخزاد:

بیا دنیا نمی ارزد
به این پرهیز و این دوری ...

رفتی و با تو رفت مرا شادی و امید
دیگر چگونه عشق ترا آرزو کنم

سهراب سپهری از نگاه غلامحسین ساعدی:

«خیلی آدم غریبی بود. عجیب چند چیز را دوست داشت: یکی خاک بود، یکی پیدا کردن رنگ... آدم حرّاف صامتی بود. هزاران کار کرد، ولی آدمی بود که هیچ وقت خودشو مطرح نمی کرد. و این آدم، یک دفعه می رفت اطراف کاشون و...

برایم دعا کن. دعا کردن خوب است. لازم نیست که آدم از خدا چیزی بخواهد وقتی آدم قلبش را صاف می کند و سرش را به طرف آسمان می گرداند و با تمام وجودش چیزی را آرزو می کند، مثل این است که یک مقدار از وجود خودش را به...

آه ای زندگی منم که هنوز

با همه پوچی از تو لبریزم

نه به فکرم که رشته پاره کنم

نه بر آنم که از تو بگریزم...

این گیسوی افشان ب چ کار آیدم امشب
کو پنجه او تا ک در آن خانه گزیند



فروغ فرخزاد

من خیره به آینه و او گوش به من داشت
گفتم که چه سان حل کنی این مشکل ما را
بشکست و فغان کرد که از شرح غم خویش
ای زن، چه بگویم که شکستی دل ما را



فروغ فرخزاد

آری
می توان عاشق بود
مردم شهر ولی می گویند
عشق یعنی رخ زیبای نگار!
عشق یعنی خلوتی با یک یار!
یا به قول خواجه
عشق یعنی لحظه ی بوس و کنار!
من نمی دانم چیست
اینکه این مردم گویند....
من نه یاری نه نگاری نه کناری دارم....
عشق را...

نه آرامشت را به چشمی وابسته کن،
نه دستت را به گرمای دستی دلخوش
چشمها بسته میشوند و دستها مشت میشوند...
و تو می مانی و یک دنیا تنهایی...
میلیونها درخت در جهان به طور اتفاقی توسط موش ها و سنجاب هایی کاشته شدند! که دانه هایی را مدفون کردند...