مریم مصطفی پور

به خودت اجازه‌یِ شکسته شدن بده
چرا که تنها از میان ترک‌هاست
که نور می‌تواند به درون راه یابد.

گذشته،معلمی است که تو را رها کرده
امروز،صفحه‌یِ سفیدی است
که باید بر آن زندگی ات را نقاشی کنی.

عشق،هنرِ بخشیدنِ فضا بدون از دست دادنِ حضور است.

امروز،هدیه‌ای است به خودت
آن را با نگرانی برای فردا تباه نکن.

گاهی سکوت،
بلندترین فریادِروح است
که تنها دل‌های بیدار
آوازش را می‌شنوند.

راهت را ادامه بده
حتی اگر تنها
رد پایت برای دیگران
چراغ راه شود.

پرواز را از پرنده‌های تنها یاد بگیر
که حتی در انزوای آسمان نیز
آهنگِ آزادی می‌خوانند.

من آن بارانم که اگر بیایی...
رویشِ جوانه‌ها را نشانت می‌دهم.

زندگی ،قلمی به دستان توست
و دنیا،بومِ نقاشیِ بی‌کرانی است که
در انتظارِیک آغازِ زیباست.

من آن خورشیدم که اگر تاریکی بر آن مسلط شود و کوچکترین نور از آن بماند در دل تاریکی دوباره طلوع میکنم و دوباره میدرخشم

موفقیت های ما دقیقا ورای ترس های ماست
موقعی که شما پا گذاشتید رو بزرگترین ترس تون می فهمین که چی براتون کنار گذاشتن

منتظر فرصت نباش خودت شروع کن خودت هم بسازش

زندگی ما با تولد اغاز نمی شودبا تحول شروع میشود تنها موجودی با نشستن به موفقیت می رسد مرغ است

بزرگترین ضربه ای که میتونی به دشمنات بزنی موفقیته

پیروزی از ان کسی است که صبور باشد هر چند که زمان ان طولانی شود

درخت را ببین قبل اینکه شاخه هایش زیبایی نور را لمس کند ریشه هایش تاریکی را لمس کرده گاه برای رسیدن به نور باید از تاریکی ها گذر کرد

موفقیت نتیجه ای شکست هاییست که به ان بها ندادیم