متن روشنایی

چه آرزویی زیباتر از این‌که آسمان روی سرت همیشه روشن باشد
و لبخندت هرگز از چهره‌ات رخت نبندد؟
لحظه‌ای که شادی را در دلم کاشتی،
درخشش کوچکش هنوز ادامه دارد…
لحظه‌ای بس کوچک، اما توانی به اندازه یک عمر.

رنگین‌کمانِ چشمانت نه باران می‌خواهد

نه آسمانِ صاف.

از نگاهت می‌جوشد روشناییِ بی‌نامی

که جهان را بی‌هیچ دلیلی صبح می‌کند.

من ، تنها

در امتداد آن نور قدمی برمی‌دارم

و خیال می‌کنم که شاید یک لحظه

به اندازه‌ی تپشی به تو نزدیک شده‌ام.

🍂 به من آهسته بگو...

به من آهسته بگو،
که هنوز در این جهانِ پُر زخم،
جایی هست برای دوست‌داشتن،
برای نفس‌های گرم،
برای دل‌هایی که از رنج نمی‌رنجد...

به من آهسته بگو،
که عشق هنوز سلام می‌کند،
و کوچه‌ی ما،
با تمامِ خاکِ بدی‌ها،
راهی‌ست به سمتِ روشنی...

من...

هنوز هم می‌شود
از پشت ابرها
آسمان را دید
ماه را تماشا کرد
وبه خورشید سلام داد
هنوز هم می‌شود
با پای برهنه روی علف‌ها
به سراغ روشنایی رفت

گاهی
از لالایی سحر امیز صدایت
می شوم آواز خوان امیدی
که هر شب تار
روشنایی اش را
از فروغ
به عاریه گرفته بود
تا برای ملاقات با محرمانه ترین غزل هایت
تنها
گهواره ی آغوش تو را ببیند

شمع خود را در آیینه دید و آهی کشید که:

•چه حیف اینگونه آب می شوم، هر لحظه سایه ام از قبل کوتاه تر است و غم در دلم موج می زند!

در همین حال، پروانه خنده ای کرد وزمزمه کرد:

•پرتو نور تو گرچه گذراست اما خانه را روشن...

دلِ شب
سنگین‌تر از خوابِ بی‌رویاست
و من،
در پناهِ مهتابی که دهان گشوده،
به آسمانِ سیاه می‌نگرم
که جا نمی‌شود در دلِ روشنِ من.

الهی،
غم از من بگریزد،
نه با گریه،
که با لبخندِ دلِ عاشق.

الهی،
شب برود،
بی‌آن‌که ردّی بگذارد
بر پنجره‌های بسته‌ی خیال.

الهی،
لبخند،...

پرده‌ی پنجره را کنار بزن،
تا که دست و بال روشنایی،
دستی بر رخسارم بکشند.

کوری بینا هستم،
بی‌عصا هم گام بر می‌دارم -
به نور روشنایی تو!

مستِ رویای توام
       پیمانه می خواهم چکار؟
راهِ پر پیچ وُ خمِ
      میخانه می خواهم چکار؟

تا سرانگشتِ خیالت
               لا به لای زلفم است
این پریشان موج ها را
          شانه می خواهم چکار؟


با تو تا دراوجِ دل دادن 
                    شناور می شوم
سرپناه وُ لانه وُ
        کاشانه می خواهم چکار؟...

از من شاعر بساز
و روشنایی را به دفترم بیاویز؛
زخم واژه‌ها را ببند
و نپرس که چرا غمگینم؛
زیرا دهان من
سال‌هاست چهره‌ام را ترک کرده است...

چشمانت
مثل نسیم صبحگاهی
از لابه‌لای برگ‌های نازک بید می‌گذرد
و صدایت
روی موج‌های آرام دریا
لالایی می‌خواند برای ماهی‌های خسته

لبانت
رنگ انار ترک‌خورده‌ی پاییز است
وقتی که خورشید
با انگشتان طلایی‌اش
گونه‌های آسمان را نوازش می‌کند

و من
در امتداد نگاهت
مثل پرنده‌ای گم‌شده
به سمت روشنایی پر...

پختگی امروزت خرمن روزهایی ا‌ست که فکر می‌کردی نمی‌گذرد. به آینه‌ات بگو خانه‌ام از ابرها گذشته، من از تداوم آفتاب می‌گویم؛

وقتی دستت در دستانم است، جهان آرام می‌شود.
نگاهت پنجره‌ای به فردایی روشن است،
و لبخندت مرا به یاد می‌آورد که زندگی ارزش جنگیدن دارد.
با تو، حتی تاریکی هم راهی به سوی نور پیدا می‌کند.

در شکافِ شب،
قطره‌ای از نور،
بر لبهٔ خاموشی می‌چکد،
آغوشِ نسیم را
پُر می‌کند با عطرِ فردا...

در ریشه‌های پنهانِ خاک،
زمزمه‌ای هست،
نجوای باران،
که دلِ بذر را با رؤیای بهار
نوازش می‌دهد.

امید،
همان شکفتنِ بی‌هراس است،
که از دلِ تاریکی،
بی‌دلیل،
بی‌نام،
به روشنایی پناه می‌آورد...

هــمایـــون باشــَدَت صـــبحِ زمستان
تـمـــام لحــظه هـایت چــون گلستان

پس از یلدا جهانت روشن ای دوست
بـتــابـد آفــتـــابِ عـــشـــــق در جان

روز، تاریک
شب، تاریک
کاملاً روشن است؛
جهان در تاریکی‌ست!
از تو چه پنهان،
ما موجودات
کلماتِ شعری هستیم
که خدا از بی‌خوابی
زیرِ چراغِ مطالعه‌اش
چیده است

خورشید را در آغوش کشیده، سر به سوی نور دارد؛
گل آفتابگردان، نماد امید و وفاداری، حتی در روزهای ابری هم نور را می‌جوید.
تو هم مثل او باش؛ رو به روشنایی بایست.

چراغ راهنما با برق سبز می شود
درخت با آب
من با تو

تو صبح سپیدی،
که در تاریکی شب،
نوید می‌دهد،
طلوع خورشید را.
امید فردایی،
شوق رهایی،
روشنایی راهی؛
تو سپیدی.

‌دستهایت
پناه همیشگی روح نا آرام منند
اندیشه های تو از دور
اندیشه های نابالغ مرا
هدایتگرند
و روشنایی سخن هایت
از تاریکی حرفهای من
می کاهد
از دورترین مسافت ها
به تو می اندیشم
دوستت دارم و خواهم داشت
همیشگی ترین پناه و تکیه گاه من!...

نان را، هوا را،

روشنی را، بهار را،

از من بگیر

اما خنده‌ات را هرگز

تا چشم از دنیا نبندم.

زمانه سیاه سپری می شود ، روشنایی بر آستانه ایستاده است ، باران می نشیند ، آسمان صاف خواهد شد ، آرامش خواهد رسید و شوربختی ها پایان می گیرد .

اما تا این همه در رسد ، چه رنج ها که بر ما نخواهد رفت !



- اشتفان تسوایگ

در تاریکی چشم گشودم،
ولی،
روشنایی های پس از آن
چشم هایم را تاریک کرد.



شعر: حاجی جلال گلالی
برگردان اشعار: زانا کوردستانی