متن امید بهاری

دوازده فروردین که میاد، من و بهمن‌ها قرار قدیمی‌مونو تازه می‌کنیم
دستامو می‌برم سمتشون، اونا هم دلشونو میدن به دستای من.
گره می‌زنم طراوتشونو به لحظه‌هام،
میذارمشون کنار دلم و لبخند می‌زنم به دوربین...
که یعنی این رسم هر سالمه،
که یعنی دلم هنوز بهار رو باور داره

یار، هی یار، یار…
اینجا اگرچه گاه
گل به زمستان خسته،
خار می‌شود…
اینجا اگر چه روز
گاه چون شب تار می‌شود
اما بهار می‌شود!‌
من دیده‌ام که می‌گویم.

در این شب سیاه طلوع کن.

فریاد ما اینجا در قفس محبوس است ،

بیا و باز کن این قفل زمستان دلگیر را.

بیا که ظهورت نوری است در تاریکی در

این شب‌های بیقرار.

و چه زیبا بهاری شود آنروز که بیایی.