متن طلوع امید

پرده ی اتاقش را
به استقبال طلوع آفتابی دگر
کنار زد
دخترکی که دیشب
هزاران بار آرزوی مرگ کرده بود

بهار آمد، بهار آمد، طلوع صبح یار آمد
غم از یک در برون رفت و امید از یک هزار آمد

در این شب سیاه طلوع کن.

فریاد ما اینجا در قفس محبوس است ،

بیا و باز کن این قفل زمستان دلگیر را.

بیا که ظهورت نوری است در تاریکی در

این شب‌های بیقرار.

و چه زیبا بهاری شود آنروز که بیایی.

دلم بهانه می کند طلوع دیدن تو را
تا به کجا دلم کشد ، حسرت دیدار تو را

چه کسی می داند ، که در این شهر شلوغ

وادی عشق کجاست ؟

چه کسی می داند ، در میان آدمکهای غریب

ساقی عشق کجاست ؟

دیده ات را بگشا ، چه کسی می داند

عاقبت بر سر راه ، بر تنِ خسته ی پر زخم مسیر

مقصدِ عشق...