متن حسین منزوی

وقتی تو رفته باشی ، کامل نمی شود عشق

بعد از تو تا همیشه ، این قصّه ناتمام است

تو سخت و دیر به دست آمدی مرا و عجب نیست
نمی کنم اگر ای دوست! سهل و زود، رهایت

به سینه می زندم سر، دلی که کرده هوایت
دلی که کرده هوای کرشمه های صدایت

می سوزم از تبی که دماسنج عشق را
از هرم خود گداخته زیر زبان من
تشخیص درد من به دل خود حواله کن
آه ای طبیب درد فروش جوان من

گور شد، گهواره، آری بنگرید اینک زمین را
این دهان وا کرده، غرّان اژدهای سهمگین را
قریه خواب و کوه بیدار است و هنگام شبیخون
تا بکوبد بر بساطش، صخره های خشم و کین را...

عاشق شیم و دعا کنیم که شاید از معجز عشق

یه روز بیاد که روزگار دوباره روزگار بشه

کدام عید و کدامین بهار ؟ با چه امید ؟

که با نبود تو نومیدم از رسیدن عید

روشنان چشمهایت کو؟ زن شیرین من!
تا بیفروزی چراغی در شب سنگین من
می شوم بیدار و می بینم کنارم نیستی
حسرتت سر می گذارد ، بی تو بر بالین من ...

از زمزمه دلتنگیم از همهمه بی زاریم نه طاقتِ خاموشی، نه تابِ سخن داریم

آوار پریشانی ست رو سوی چه بگریزم؟ هنگامه ی حیرانی ست خود را به که بسپاریم؟

تشویش هزار “آیا” وسواس هزار “اما” کوریم و نمی بینیم ورنه همه بیماریم

دوران شکوه باغ از خاطرمان رفته ست...

بحری به قول منزوی دریاست چشمت
آنجا که باید دل به دریا زد همین جاست

چشم تویک دریا پر از ماه است وبانو
درساحل روییایش گرم تماشاست

کلیابی کاشانی

به کار دوستی ات بی غشم ، بسنج مرا
به سنگ خویش که عالی ترین عیار تویی

بی عشق زیستن را ، جز نیستی چه نام است ؟

یعنی اگر نباشی ، کار دلم تمام است

مى خواست عشق را بِچِشاند به کامِ خلق
با طعمِ شیر و شَهد و شکر، "مادر" آفرید

با من بمان و سایه ی مهر از سرم مگیر
من زنده ام به مهر تو ای مهربان من!

سودای دلنشین نخستین و آخرین

عمرم گذشته است و توام در سری هنوز

ومن چگونه بی تو نگیرد دلم؟

طرح زیبای تنش آه خدا عالی بود
جای یک بوسه میان من و او خالی بود

بارش نم نم باران و غروب پاییز
بوی خاک و نم باران چه قدر عالی بود

خنده بود و غزل و عشق، دو فنجان قهوه
روی آن میز فقط خنده و خوشحالی بود

قهوه...

از تو تصویری ست در من جاودانه جاودانه

ای آفتاب من! که به لطف تو، بی نیاز
از ماه و از ستاره شده آسمان من

یارای بی تو زیستنم نیست بیش ازین
تاب غم تو بیشتر است، از توان من!

قسم به چشم تو ، که کور باد چشمانم
اگر به غیر تو با دیگری نظر دارم

اَلا که از همگانت عزیزتر دارم
شکسته باد دلم گر دل از تو بردارم

این سان که با هوایِ تو
در خویش رفته ام ،
گویی بهار در نفس مهربان توست!

صد بوسه ی نداده میان دهان توست
من تشنه کام و آب خنک در دکان توست
سر تا به پا زنی تو و زیباست این تضاد
زان شرم دخترانه که در دیدگان توست
باغی تو با بنفشه ی گیسو و سرو قد
یاست تن است و گونه و گل ارغوان...

شکوفه های هلو رُسته روی پیرهنت
دوباره صورتی ِصورتی ست باغ تنت

دوباره خواب مرا می برد که تا برسم
به روز صورتی ات رنگ مهربان شدنت
...
چه روزی آه چه روزی که هر نسیم وزید
گلی سپرد به من پیش رنگ پیرهنت...

چه روزی آه چه روزی که...