متن کوتاه

قدم زدن کناردل هم را بلد نبودیم
طناب دلمان کور گره شد
به جای باز کردن پاره اش کردیم

آرزو شده ای و در دلم خفته ای
آن هم آرزوی محال در خیال خام

پشیمان گشته ام من از دیار آشنایی
قول معروفیست
که هرچه کرد با من
آن آشنا کرد

ازدل شوریده حالم هیچ مپرس
سخت از غوغای روزگار
حال دلم آشفته است

من رو ب نگاه ، تو سجده میکنم

چشمانت را نبند سجده هم طولانی میشود

نیازی به فوق العاده بودن نیست؛ ساختگی نباشید کافیه.

چگونه باد را مقصر کنم آن که پنجره را باز گذاشته بود من بودم ..

آری این منم، اما چه سود؟
او که در من بود دیگر نیست، نیست.

گمان مبر که به پایان رسید کار مغان

هزار بادهٔ ناخورده در رگ تاک است

گاهی به من فکر کن من حتی به گاهی بودن در فکرت هم راضی ام...

زخمِ صد شمشیر بر دل هیچ تاثیری نکرد
نیشِ یک زخمِ زبان قلبی دگرگون می کند

باز امشب منم و فکر سیه چشمانت...


و همان حسرت تکرار نبودن هایت...

خاطراتت شد بغض...

بغض هایم شد اشک...

اشک هایم خیس کرد، همه دنیایم را...

بیچاره دل عاشق و دیوانه ی ما...



دلخوش به نگاه کسی هست که نیست...

به یادگار کسی دامن نسیم صبا

گرفته‌ایم و دریغا که باد در چنگ است

باران به تو نشان دهد آن دانه ها که کاشتی
نیکیِ تو به آدمِ درمانده گم نمی شود

دل چه میدانست که دلتنگی چیست..؟


تا تو را دید و... دگر باره ندید....

عجب بی تو پریشان است حالم...



پریشانتر از ان زلف پریشانت...

به گمانم جان دادن هم کم است...


در پی یک لحظه بوسیدن تو...

ای بی خبر از حال منِ مست کجایی...


من یاد تو هستم تو مرا یاد نداری...

عمــــــــرمان بیهوده بود...


گر بین لبهای من و تو پیوندی نبود...

لبخند بزن که زندگی طولانیست...


یک لحظه ز من جدا نشو که زندگی طوفانیست...

لبخند زدی و مو پریشان کردی...



دیوانه که بودم، دیوانه تر کردی...

درون چشم من جز تــــــو...

مگر کس خانه ای دارد...