شعر سپید کوتاه

بگذار
میانِ حجمِ بازوانت
مچاله شوم
رسوخ کن
در استخوانم
می‌خواهم
لبانت
مشامم را
عطر اگین کند

این جهان
تلخ تر
از قهوه‌ی ترک
تو
به آواز دلت
شیرین کن

آهسته ..
لبخنـد بزن
دار بزن غمِ افسار گسیخته را
آخر ...
جهان
دار مکافات ست

سکوت،

پناهگاهی ست

که در آن

حجم دلتنگی ات را

در آغوش می کشم..

هر بار

نسیم یادت

در آسمان دلم می وزد،

طی الارض می کنم

به سرزمین چشمانت..

گاهی

به قبرم

سر می زنم،

هنوز

نفس هایت

در آن زندگی می کنند..

در را می گشایم

به کوچه نگاه می کنم

و

دوباره می بندم..

آتش می ریزد
به تن باغ
پاییز.

رضاحدادیان
شعر سپیدکوتاه

سوژه ی عکاس شهرم
به جرم سیب گفتن
زن ها نمی خندند!

حتم دارم در این زمانه یِ قیرگون،
تُو؛
خورشید را به یکباره بلعیده ای که؛
این چنین می درخشند چشمانت !

آه.../
درازنای فاصله ها/
کوتاه نمی آیند/
از قدم هایی که/
پرش وار/
گذر کرده اند/
از گذرگاه احساسم/
و پریش احوال نموده اند/
دنیای نهانم را!
زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)

عشقی وافر/ به دلم دست داده است/ بگو حالا/ چقدر دست بکارم و/ دل بگذارم/ بر سر راهت/ تا وقتی/ دست رد به سینه ام می زنی/ دست و دل بازی کنم و/ کم نیاورد/ حس دلم از/ دست دادن به عشق؟! زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)

در بندِ عشقت اسیرم؛

ببین چه سان،

ژرفای احساسم،

با تکرارِ محبّت،

ترجیع بندِ مهر می سراید!

زهرا حکیمی بافقی، کتابِ گل های سپید دشت احساس.
🍃🌸🍃

به بند کشاندم،
سروادِ احساسم را،
در تکرار هر روزه ی مهر؛
اینک،
دیوانِ دلم،
جز ترجیع بند مهربانی،
شعری ندارد!
زهرا حکیمی بافقی،
کتاب گل های سپید دشت احساس.

چترِ دستانت را،
سایه سارم کن؛
تا احساسم،
رها گردد،
از دستِ باران دلتنگی!
زهرا حکیمی بافقی،
کتاب گل های سپید دشت احساس.

اگر دستم به دامانت برسد،
از عشقی لبریزت خواهم کرد،
که همواره،
به احساسم،
دست داده است!
زهرا حکیمی بافقی،
کتاب گل های سپید دشت احساس.

دست از عشقت نخواهم کشید،
حتّی اگر،
به پای حسّ نابِ محبّت،
جانم از دست برود!
زهرا حکیمی بافقی،
کتاب گل های سپید دشت احساس.

تنها باد
ردًپای گیسوان تو را می داند.

شب
     بی ماه
اتوبوسیست باچراغ شکسته
که راه را گم کرده است.