من بی تو می میرم اگر با من نباشی باز ! این زندگی بی تو ندارد نقطه ی آغاز ! چون غنچه ای پژمرده می مانم بدون تو باران عشقت می کند در قلب من اعجاز ! مثل پرستو در قفس ، غمگین و زندانی در آرزوی آسمان و حسرت...
میترسم آرزویت کنم محال شوی.! مغرورشوی.! ناپدید شوی.! از تو همه چیز برمی آیدجز برآورده شدن.!
میتوانست هزاران حادثه برای ندیدن چشمان تو اتفاق بیوفتد اما من ؛ در مسیر بی هدف یک روز عادی عاشقت شدم..! دوست داشتنم را جدی بگیر که هنوز آرزوی این روزهای من لبخند همیشگی توست
آرزو یعنی تو تور را ازصورتم کنار بزنی
آرزوی من، قدرتمندی زنان بر خویشتنِ خویش است؛ نه بر مردان.
شکسپیر: یا به اندازه آرزوهایت تلاش کن، یا به اندازه تلاشت آرزو کن...
بسم رب المهدی نشسته ام در آستان انتظار یادی که ؛ قطعا آمدنش ؛ تنها راه نجات بشری ست وقتی که _او_ رفت من نبودم نمی دانم وقت آمدنش من هستم ؟ ؛ ★★★★★ ... با من بگو از آمدنت ؛ _آیا روز بازگشت به دنیای پردرد ما !؛ من...
زندگی ملغمه ایه از تناقض های جورواجور. مثل خنده ی وسط گریه کردن و اشکی که وسط قهقهه زدن درمیاد. مثل اشکی که از بزرگترین غصه ها میخشکه و بغضی با کوچیک ترین بهانه ها می ترکه. میدونی رفیق؟ عاشق که میشی، تمام وجودت میشه آرزوی رسیدن بهش اما دلت...
قناری در قفس آواز نمی خواند دانه نمی خورد آب نمی نوشید قناری غمگین بود گفتشم: اگر این چنین ادامه دهی زنده نخواهی بود گفت :فرق نمی کند گفتم:زندگی عزیز است گفت : این زندگی برای تو عزیزِ من خسته شدم قفس را باز کردم گفتم:پرواز کن تو آزادی... اشک...
من دلم پرواز میخواهد.... کنار این نبودنها، دلم یک عاشق دیوانه میخواهد.... شبیه دردهای پشت لبخندم... شبیه بغضهای خیره در قلبم.... شبیه حجم یک آشفته بازارِ حسودان جهان .. دلم یک عاشق دیوانه ی دیوانه می خواهد.... عجب هجران جانکاهی ، مرا تا عمق یک آتش کشاندی و شدم غرقت.......
من آن آشفته حالی را شبی باز آرزو کردم تو را بین تمام خاطراتم جست وجو کردم شدم لیلا شدی مجنون در این دنیای بی پایان که شب را در خیال و روز حفظِ آبرو کردم دوباره چشمهایم را برای دیدنت بستم برای چشمهای تو، نشستم گفت و گو کردم...
این بار میخواهم از آرزوهایم بگویم آرزوهایی که یک عمر بی رحمانه سرکوبشان کردم،من از آدم ها به خود پناه آوردم و ترجیح دادم آرزوهایم را در صندوقچه دلم پنهان کنم تا شاید کسی،روزی،آن ها را درک کند ... ۲۱ سال گذشت! اما هیچکس نیامد یا بهتر بگویم هیچکس نفهمید...
آرزو میکنم کتاب های خوب بخوانی، آهنگ های خوب گوش کنی، عطر های خوب ببویی، با آدمهای خوب حرف بزنی و فراموش نکنی که هیچ وقت دیر نیست بودن چیزی که دوست داری باشی!
حالِ خوب، مسری است! آن را برای دیگران آرزو کن! تو نیز، قطعا از آن بهره خواهی برد...
اینجا آدم هایی هستند که آرزو می کنند، ای کاش معشوقه شان، کمی دلتنگ شود. کاش در این دلتنگی هم، تنها نَمانند... آدم هایی هستند که آنقدر از همراهِ قدیمی شان حرف می زنند، که به گمانم دیگر، در و دیوار اتاق شان او را بشناسند! مهمانِ همیشگیِ آن ها،...
دختری در من هر روز صبح؛ به وقتِ معاشقه ی شبنم و سبزه ها میوه ی زندگی را در بند بند وجودش به بار می نشاند. چترش را در ایستگاه جا می گذارد تا صورتش با آبِ باران شسته شود... و بی توجه به نگاهِ مسافران؛ به وسعتِ خیالش بر...
یادته وقتی یه ترم دانشگاهت تموم می شد و ترم جدید می خواست شروع شه با خودت قول و قرار میذاشتی که من باید این دفعه رو بیشتر درس بخونم، این بار سعی کنم معدلم بیشتر شه، این دفعه فرق می کنه! و کلی پیمان های دیگه که با خودت...
پاییز همان قاب عکس خاک گرفته ی دلدادگی هایمان است که تو آخرین بار قول آمدنت را داده بودی ومن هر روز صبح کنار پنجره با چشمانی مضطرب آخرین برگ های این درختان را می شمارم نکند آخرین برگ هم به زمین بنشیند و تو نیایی پاییز یادآور بوی قدم...
آرزو کردم که باشم آرزویت عشقِ من آرزو بر من که در ظاهر جوانم عیب نیست...
از شوق آمدن به جهان تو بازهم در آرزوی چیدن یک خوشه گندمم رد تبر نشسته به جانم ولی هنوز گل می دهم به یادتو با اینکه هیزمم این چندمین شب است که آواره ی توام؟ این چندمین شب است که در خانه ام گمم؟
« یه آرزو کن » همیشه وقتی می خواستم چیزی رو آرزو کنم باید چشمامو می بستم .... اما اصلا آرزو چیه؟ آرزو شاید ترکیب خواستن و امید باشه شاید ساده ترین اتفاقات زندگی یک نفر ، عجیب ترین آرزوهای یک نفر دیگه باشه این یعنی خیلی از ما تو...
تمام اقدامات انسان از یک یا چند علل ناشی می شود: شانس، سرشت، اجبار، عادت، منطق، احساس، آرزو.
اسب سرکش عمر بی امان می تازد و در ما حس تلخی نو به نو جان میگیرد فرصت اندک است و زندگی افسارگسیخته گرچه ایمان داریم که" خَلَقَ الاِنسانَ فی کَبَد" اما زندگی دلبرانه ما را مدهوش می کند نمی شود دیده بر آن بست نمی شود از چشمه زلال...
ما عشقیم خود عشقیم مایی که در اوجِ بی انصافیِ روزگار زاده شدیم کودکیمان در هیاهوی"با نوای کاروان" گم شد شادی هایمان ؛ تحمیلی بود... و قناعت تنها میراثمان که از کودکی یاد گرفتیم فقط "درک"کنیم پول نخواهیم ، پدر را درک کنیم آرزو نکنیم ، زمانه را درک کنیم...
