متن آرمان صفاریان

تا نشستیم در غمش، برخاست او
آتشی در دل، نهان انداخت او

سالیان در شوق دیدارش گذشت...
«دیدمش... گفتم: منم... نشناخت او»

گِره بزن به دهانم
لبانِ چون عسلت را
سپس ببوس و بنوشم
مرا چو جام شرابت
سپس برقص و ببینم
مرا به چشم خمارت

از من شاعر بساز
و روشنایی را به دفترم بیاویز؛
زخم واژه‌ها را ببند
و نپرس که چرا غمگینم؛
زیرا دهان من
سال‌هاست چهره‌ام را ترک کرده است...

پیچیده‌ام در عاشقی
در عاشقی پیچیده‌ام
مولای روم، در شعر تو
من شمس خود را دیده‌ام...


پ.ن: این بیت، وام‌دار از غزلی از حضرت مولاناست که با مصرع:«این‌بار من یک‌بارگی در عاشقی پیچیده‌ام...» آغاز می‌شود.

هوای شرجیِ مویَت
و لحنِ گرم جنوبت،
گلابِ قمصر رویَت
و چشمه‌های جنونت...!
آهای همیشه و هرجا!
آهای رودِ رَونده!
بجوش از دلِ سنگ و
بهار زندگی‌ات باش...

بهار آمد، بهار آمد، طلوع صبح یار آمد
غم از یک در برون رفت و امید از یک هزار آمد