متن امید

\امید\
-- نوری است\
(هر چند) کم سو؛
اما
برقش به چشم می آید.



سعید فلاحی(زانا کوردستانی)

همین پاییز
سر ساعت همیشگی
کنار درخت بید
با همان بارانی مورد علاقه ی تو
و چشمانی به درخشندگی خورشید
با قلبی آکنده از روزنه های امید و خوشی های ساده
و دستانی پر عشق
که از هر انگشت آن برای تو محبت جاریست
و تشنه ی نوازش
با دلی...

مهم نیس قلبت توی/قلب چه کسیه جاش هرکسی هستی هرکی/عاشق زندگی باش

می گفت:
«از امید گفتن تو این روزا، مثل گول زدن میمونه!»
گفتم:
شاید یکی گول خورد!
خندید. بخاطرش بخشید. بخاطرش ادامه داد. بخاطرش تلاش کرد. این چرخه ی سیاه و ناامید رخت عزاشو درآورد، آب و جارو کرد، روزگار نفس کشید، دنیا جای قشنگ تری شد.

امید در رویاها، تخیل، و در شهامت کسانی وجود دارد که می خواهند آن رویاها را به واقعیت تبدیل کنند.

دلم گرفته خدا را تو دلگشایی کن
من آمدم به امیدت، تو هم خدایی کن

بسم رب المهدی
نشسته ام در آستان انتظار یادی که ؛
قطعا آمدنش ؛ تنها راه نجات بشری ست
وقتی که _او_ رفت من نبودم
نمی دانم وقت آمدنش من هستم ؟ ؛
★★★★★
... با من بگو از آمدنت ؛
_آیا روز بازگشت به دنیای پردرد ما !؛
من...

من شکوفایی گل های امیدم را در رؤیاها می بینم، و ندایی که به من می گوید:
"گر چه شب تاریک است دل قوی دار، سحر نزدیک است" دل من در دل شب خواب پروانه شدن می بیند...

امروز سرآغاز بهار من و توست

شادی گل خوش نقش و نگار من و توست

با دفتری از جوانه و عشق و امید

یک هفته ی نو در انتظار من و توست

خورشید امروز دامن خال دار اش را پوشیده بود و در آسمانِ آبی تر از همیشه دل از ابرهای سفید میبرد

امروز ذهن خسته یِ حرفای عجیب ، به دور تمام نگرانی هایش پیله ی امید بست و در انتظار پروانه شدن اشان نشست

امروز خبری از دلشوره های کال...

هر شب از عشق نشان و خبری می آید
در دل ظلمت هر شب قمری می آید
چشم عاشق نتوانست بر هم بزند
به امیدی که دوباره سحری می آید
شب تاریک گذر کرد و سحر باز آمد
باز بر قلب پر از غم شرری می آید
حال امروز گذشت...

ای زندگی
تو پرچمِ باشکوهِ حقیقت را
به من سپرده ای تا
عرقِ پیشانی را
به سپیدِ ابرها بزدایم
از خاطراتی که چشمانم را
به دوردست ها فروبسته اند، بگذرم
خسته ام از گذشته ها
ستاره های رخشان پیشِ رو هستند
ای امید! ای ستاره ی من!
بال هایت را...

ای خدایی که راه ها را هموار میکنی
گره ها را باز میکنی
امید را به ناامیدان برمیگردانی
دلها را خوشنود میکنی
چهرها را میگشایی
گرفتاران را گشایش میبخشی
دستان ما را رها مکن
مارا در کنار حرم امنت نگاه دار

خیال دیدنت چه دلپذیر بود

جوانی ام در این امید پیر شد

نیامدی و دیر شد

نیامدی و .....

دیر شد....



بخشی از شعر

مگه ما چقدر زنده ایم که بخوایم همه ی آدمارو تا دقیقه نود تو زندگیمون نگه داریم؟ مگه چقدر زنده ایم که بخوایم به کسی بارها فرصت اشتباه کردن بدیم؟ مگه چقدر هستیم که بخوایم دورمونو با آدمایی پر کنیم که به جز حال بد هیچی دیگه برامون نمیارن؟
مهم...

مرا به امید فردا راضی مکن
که اگر فردا حرفی برای گفتن داشت
امروز می شنیدم

همین که دلتنگی سایه ی شومش را برسر دلم پهن میکند
وقتی که تنهایی را تا مغز استخوانم احساس میکنم
جهان با تمام وسعتش برایم شبیه به زندانی می شود که از هر سو
احاطه ام میکند
دلهره شعرهایم را مبتلا میکند
صبوری ام چشمانم را کم می آورند
که...

باز هم ۱۸ سالگی معروف....
آغاز جوانی و پایان نوجوانی......
خوشحالم از زمینی که امسال مهربان تر چرخید و مرا به اهداف و آرزوهایم نزدیک تر کرد....
خوشحالم که در نوجوانیم بی پروا خندیدم و شادی کردم.....
خوشحالم که روز های نوجوانی را \زندگی\ کردم.
ارمغانم ازدفتر نوجوانی کوله باری...

هدیه ای با ارزش تر تو برای من در دنیا نیست.گلی خوشبوتر از تو در گلستان زندگی در میان گلها نیست.عزیزتر از تو در قلبم هیچکس نیست، باوفاتر از تو هیچ باوفایی نیست.احساسم را به تو تقدیم میکنم ، قلبم را فدای احساس پاکت میکنم.قلبم نام تو را فریاد میزند...

همیشه شانس دیگرى خواهد بود
دوستى دیگر
عشقى دیگر
نیرویى دیگر
براى هر پایانى
همیشه آغازى خواهد بود...

آنتوان دوسنت اگزوپری

شب میرود ،روشن ترین خورشید می آید آرامش و عطر درخت بید می آید
دلواپسی، تردید ،غم اینجا نخواهد ماند
عید ،طلوع ،معجزه، امید می آید

‍ معنای زندگی، مفهوم آفتاب
دیوان عاشقی، هم نام شعرناب

در من فرو نشست بغض هوای سرد
شادی به نام او، همرنگ آفتاب

مادر کلید مهر، مادر پر از وفا
لالائی شبش ، پایان اضطراب

آرامش و امید ،فصل نگاه او
انگور چشم او، تنگ است و هم شراب

رنگ...

کجاست آن خواب و خیال هایم؟!...

کجاست آن همه ذوق رسیدن به آینده؟!...

کجاست آن من بی پروا؟!...

این من نیستم...

کسی که در تنم زندانی کرده ام؛همان کودک نترس، با آرزوهای بزرگ و امیدی بس بی انتها نیست...

این من نیستم...

همانی که تنها دغدغه اش رویا پردازی بی...

تاریکی ها اندک روشناییِ به جا مانده را، ناشیانه می بلعیدند.
آرامش در جوّی ناپایدار بود؛ رخت می بست و جایش را با نگرانی عوض می کرد.
عشق در میانِ ما غریبه و غرورش شکسته بود،
فکر فرار را به عمل تبدیل می کرد و تنفر به ریشِ ما می...