متن انزوا

دست بردن بر یک زخم کهنه ...
دل ظریفم را، چنگ می زند
به خاطرم می آورد
که زخمها، چه دیر کهنه می شوند
و درد تنهایی را
می نوازند تا - انتهای انزوا

رعنا ابراهیمی فرد

دور از نوازش های دست مهربانت..
دستان من در انزوای خویش تنهاست

بگذار دستت راز دستم را بداند
بی هیچ پروایی، که دست عشق با ماست

زخمی زدی عمیق تراز انزوا به من...

تنهایی و انزوا، استقلال است.

بگذار در بزرگی‌ ِ این منجلاب یأس
‌
دنیای من به کوچکی‌ انزوا شود

گاهی میانِ خلوتِ جمع ،
یا در انزوای خویش ،
موسیقیِ نگاهِ تو را گوش می‌کنم!
وز شوقِ این محال ،
که دستم به دستِ توست،
من جای راه رفتن
پرواز می‌کنم ...!

در زندگی زخمهایی هست که مثل خوره در انزوا روح را اهسته می خورد و می تراشد.

دلم فریاد می‌خواهد
ولی در انزوای خویش
چه بی‌آزار با دیوار نجوا می‌کنم
هر شب...

گاهی میان خلوت جمع یا در انزوای خویش
موسیقی نگاه تو را گوش می‌کنم ...
وز شوق این محال که دستم به دست توست
من جای راه رفتن پرواز می‌کنم ...

هیچ کس نمی بیند
هیچ کس اهمیت نمی دهد
چشم های دیگران زندان ماست
افکارشان قفس ما