عصر یک تابستان داغ بود. سایه ای کوچک، دزدانه از آخرین ذرات خورشیدبر روی فرش لاکی رنگ اتاق رژه میرفت. پنکه سقفی اتاق مدتهابود از کار افتاده و فرسوده شده بود، بنابر این روزهای تابستانیم را باهمان بادبزن دستی کوچکم،که از جنس برگ نخل سبزبود،با دشواری سپری میکردم... اهل کتاب...
هرگاه نام کوچکم را صدا زدی من هزاران بار عاشقت شدم بعد از تو نام به چه کارم آید؟ او، این، آن چه فرقی میکند مرا چگونه فریاد زنند تو نباشی من درگمنام ترین حالت ممکن ام...
دروغ میگویند که عشق بارها اتفاق می افتد. آدمی تنها یکبار عاشق میشود... پس از آن هرچه پیش آید، یک دوست داشتنِ ساده یِ پیش پا افتاده است...
نیاز داشتم برای مدت کوتاهی نباشم، مدتی اطرافم را دیوار بکشم تا ببینم چه کسی نبودم را میفهمد. نیاز داشتم مدتی به کسی فکر نکنم، نگران کسی نشوم، دلتنگ کسی نباشم... نیاز داشتم کمی با خودم کلنجار بروم. نیاز داشتم فقط برای مدتی تنها باشم... این نبودن، فراموش شدن را...
بی بهانه به تو فکر میکنم راه میروم به تو فکر میکنم به مهمانی میروم به تو فکر میکنم کتاب میخوانم به تو فکر میکنم میخوابم به تو فکر میکنم بیدارم به تو فکر میکنم از تو یک نسخه در من نفس میکشد تو درون منی کسی درون تو هست؟
پیراهنت را به گوشه ترین گوشه ی اتاقم سنجاق کرده ام، تا چندان در دید نباشد... آدمهای حسود را که می شناسی، بی هوا می آیند و عطرت را استشمام میکنند.چندروزی هم که گذشت انگ دیوانگی را به پیشانی ام میزنند... آنها چه میدانند عشق چیست... از کجا باید بدانند...
ازش پرسیدم : بهم فکر میکنی؟ گفت : آره گفتم : ساعت چند؟ گفت : شبا قبل از خواب، روزا به محض بیدارشدن! گفتم : وقتایی که سرت شلوغه چی؟ گفت : بیشتر از همیشه! . . یه روز میخواستم ازش بپرسم تا کِی میخوای بهم فکر کنی؟ دیدم رفته...
چند سال بعد، روزی که حتی فکرش را نمیکنیم، درخیابانی حوالی همین شهر باهم روبرو میشویم. تو از روبرو می آیی، مثل همیشه باهمان سرو وضع ساده ی همیشگیت... فقط تنها تفاوت موجود این است،که کمی پخته تر شده ای! به یک قدمی ام که میرسی، به من خیره میشوی...
میدانی مدتهاست دیگر به این دنیا و آدمهایش اعتمادی نیست همان آدمهایی که با تمام سختی خودشان را گوشه قلبمان جا دادند همان آدمهایی که روزی هزاران بار از ما میخواستند تا مراقب خودمان باشیم... همان هایی که میگفتند، اگر یک ساعت از ما بی خبر باشند دیوانه میشوند.... همان...
این روزها فراموش کارشده ام، فراموش میکنم همه چیز دروغ بوده است، فراموش میکنم کسی مرا دوست ندارد... عجیب نیست؟ حتی گاهی فراموش میکنم باید نفس بکشم... کاش به همین منوال پیش برود، خدارا چه دیدی... شاید فراموش کردم که روزی کسی را بسیار دوست میداشتم!!
تصورنکن هر کس که سرزده از راه رسیدو لبخند رابرای تو به ارمغان آورد هر کس که چند مدتی پیگیروپاپیچ تنهاییت شد می تواند رفیقت باشد رفاقت یعنی درزمانی که به او احتیاج است از راه برسد و قاعده بازی را به دست بگیرد همین به موقع رسیدن و به...
من وفادارم به عاشقانه هایمان تو برو من پای تمام نبودن هایت ایستاده ام...
همیشه منتظرت می ماندم میدانستم وقتی بیایی محکم مرا در آغوش میکشی و تمام دردو رنج هایم را به جان میخری اماامروز 152روز است که از قرار مان میگذرد و من هرروز شال وکلاه کرده و کفشهای کتانی ام را به پا میکنم و بند کفشم را پشت پا می...
باران همیشه واسطه ایست برای دید زدنت مثلا از گوشه پنجره اتاقم، تورا درانتهای کوچه ببینم که چگونه در انتظار من ایستاده ای بدون چتر چقدر دیوانه ام که بدون چتر برای دیدنت می آیم اصلا مگر میشود باران ببارد تو بیایی من دیوانه نباشم؟!
پای تو که درمیان باشد حسود میشوم نسبت به همه عابرانی که از کنارت میگذرند به آینه ی کوچک اتاقت که تصویر تو درآن منعکس میشود به شانه ای که با دستانش هرروز موهایت را نوازش میدهد به پیراهنت که تمام روز تو را درآغوش دارد به کفش هایت که...
به این فکر میکنم که چگونه عاشقت شدم حال آنکه هیچگاه درمیان ما قراری عاشقانه نبود حرف عاشقانه ای ردو بدل نشد حتی مکالمه ای در حد احوالپرسی تو بگو من چگونه عاشقت شدم؟ بی آنکه ببینمت! بی آنکه دستانت را بگیرم یا حتی عمیق نگاهت کنم چه قاعده ی...
عمیقاً متاسفم برای همه ی آدمایی که انسانیت را به شهوتشان فروخته اند... کاش آوارگی، برهنگی، پریشانی و... را درمیان همه انسانها به مساوا تقسیم میکردند تا همه ی مردم احساس سرخوردگی، درد، عشق، و.... را درمیان خودشان تشخیص داده و درک میکردند. من از آینده ی این آدمیان میترسم...
