متن تک بیت

دل دیوانه پرستم به تو مایل شده است

تو شدی قبله و شد قبله نما این دل من

ساقی بیا که از مدد بخت کارساز

کامی که خواستم ز خدا شد میسرم

خون دل ها خوردم و بازیچه ی دنیا شدم
ای خدا رحمی براین آواره ی تنها بکن

دوست دارم که تورا وصف کنم پیش همه
ترس دارم که دل از جمع و جماعت ببری

ما را زمانه رنجکش و تیره روز کرد

خرم کسیکه همچو تواش طالعی نکوست

فتنه گر است نام تو پُر شکر است دام تو

با طرب است جام تو با نمک است نان تو

ارس آرامی

یک ذرّه بویِ عشق به هر جا که باد بُرد

مؤمن ز دین برآمد و صوفی ز اعتقاد

مثال شهریارم من از عشقت سینه سوزان است

چه حاصل که در این بازی وفایی از ثریا نیست

هادی نجاری

فرقی نمی کند که چگونه... چرا ، ولی

تقدیر و سرنوشت به کام دلم نشد

تنم بپوسد و خاکم به باد ریزه شود

هنوز مهر تو باشد در استخوان ای دوست

صحبت از می، کنم و عشقِ تو و راز نهان


تا سحرگه، بسرایم،غزلی؛بهر تو ای شاه جهان

دل به دریا، زدم و، سازِ دلم؛ شد غزلم

کاش! با سازِ دلم، ساز شوی؛ گاهی هم

برایِ قلبِ بی تابم، به سازی خوش فرست آواز

که سازِ هر غزل گردد به شوقِ آن کنم پرواز

من رختِ شعر، به تنِ واژه، می کنم

با یک غزل ،دلِ بی تاب، چاره می کنم

شب است و باز دلتنگم دوباره

به جز از دل سرودن نیست چاره

خاطرِ عشّاق، را خوش می شود ،در کوی یار

مطربا دف زن، که غم میرَد،چو آید آن نگار
دلتنگم

آمدی...عشق به این قلب پر از غم دادی

بی تو ای حضرت خورشید دلم تاریک است

من، همان ،شورِ غزل هایِ توام؛ می دانم

در دلم، عشقِ تو را، یار؛ به جان می خوانم

شده ام مست و پریشان و کمی هم مجنون

بی تو ای حضرت دلدار دلم بارانی است

می کند صد آفتاب، بر من طلوع ،ای نازنین

گر بیایی باغِ دل، گل می دهد زیباترین

سفر کردم ز خود دیدم که گمراهی ست بد کردم

نه با خود گشته ام اینک نه راهی هست برگردم

بگردم من، به پای دل به پای سر به گرد تو

کجا جویم چنین کعبه به دل دارم غمت جانا

شعر من از دل بی تاب خودم می گوید

رقص واژه به قلم نیست دلم زنجیر است

بگذار که چون طوفان، موّاج شوم گردان

از خواب برآید، دل؛ دستی بزند خندان