متن رضا حدادیان

چشم زلیخا تشنه ی دیدن نمی ماند
یعقوب ، مستِ بویِ پیراهن نمی ماند

وقتی نخِ امیّد تو پوسیده ،بی تردید
ذوقی به قدر یک سر سوزن نمی ماند

قدری مرا دریاب ای پروانه! باور کن
-این شمع،امشب تا سحر روشن نمی ماند

خنجر اگر در آستینِ دوستان باشد
دور...

یک تقویم کسالت آور دارد
صدپرسش بی جواب،در سر دارد

انگشت به لب،کنار میز شطرنج
مانده ست کدام مهره را بردارد
رضاحدادیان

تنها باد
ردًپای گیسوان تو را می داند.
رضاحدادیان

برگ زردی بودم
برسنگفرش غروب
باد دستم راگرفت.
رضاحدادیان

دوبرگ بودیم بر یک شاخه
تو با باد رفتی
من افتادم.
رضا حدادیان

ابر
پرنده ایست
پرازگریه.
رضا حدادیان

درخت شدم
تا پرنده های دلتنگ
سربرشانه ام بگذارند.
رضاحدادیان

و کوه ،کوه فرو ریخت هستی وبی شک
جهان بَدَل به بیابان شده ست بعدازتو.
رضا حدادیان

به چشمِ گل،جنگل با تمام وسعت خود
شبیه گوشه ی گلدان شده ست،بعد از تو
رضا حدادیان

کسی که آینه دار سپیده بود،چقدر-
-از آفتاب ،گریزان شده ست بعد از تو
رضا حدادیان

هزار پنجره ی پُر غبارم وانگار-
-زمانِ قحطی باران شده ست بعداز تو
رضا حدادیان

بهار دست تکان داد ودور شد از من
هوا ،هوای زمستان شده ست بعداز تو
رضا حدادیان

درخت بی سرو سامان شده ست بعداز تو
پرنده سر به گریبان شده ست بعد از تو
رضا حدادیان

درخت بی سرو سامان شده ست بعداز تو
پرنده سر به گریبان شده ست بعد از تو

بهار دست تکان داد ودور شد از من
هوا ،هوای زمستان شده ست بعداز تو

هزار پنجره ی پُر غبارم وانگار-
-زمانِ قحطی باران شده ست بعداز تو

کسی که آینه دار سپیده...

جا مانده است در دلِ من ردّ پای تو
این است ماجرای من وماجرای تو

باید بَدَل  شوم به قناری دراین جهان
وقتی پُراست حنجره ام از صدای تو

یاشاخه شاخه جنگلِ آتش شوم ویا
آشفته مثل دود شوم در فضای تو

ای آنکه  چادر از سرت افتاد بی هوا!...

ای که هزار آینه ای در برابرم!
چیزی به غیر از آه ندارم برای تو.
رضا حدادیان

باید قبول کرد که مانند جویبار
جاریست در تمامی من چشمهای تو
رضا حدادیان

هربار، باعبور تو از کوچه ها ،شده
چشم تمام پنجره ها، مبتلای تو
رضا حدادیان

ای آنکه  چادر از سرت افتاد بی هوا!
آخرچگونه می رود از سر هوای تو؟
رضا حدادیان

یاشاخه شاخه جنگلِ آتش شوم ویا
آشفته مثل دود شوم در فضای تو
رضا حدادیان

باید بَدَل  شوم به قناری دراین جهان
وقتی پُراست حنجره ام از صدای تو
رضا حدادیان

جا مانده است در دلِ من ردّ پای تو
این است ماجرای من وماجرای تو
رضا حدادیان

باز می گردم
از نیمکت چوبی پارک
به درختی پُر آواز
رضا حدادیان

عُبور، آخرِ سر اِتفاق می افتد
به هر بهانه سفر اِتفاق می افتد

درخت باش و بمان روی ریشه های خودت!
قبول کن که ثَمر اتفاق می افتد!

کنار پنجره ی شب نشسته ای بی تاب
صبور باش !سحر اتفاق می افتد

تُویی که زندگیَت  مثل قهوه ی قَجریست !...