متن بیابان

برای باران مینویسم
برای بیابان
برای تو که بودنت مثال نفس
برایم ضروری است
پس بخوان
همچو بیابان که محتاج باران است
منم محتاج تو هستم تو که همچو بارانی
برای تنِ خشکیده من
بیا؛ ببار بر من تر کن خاک وجودم را
شاید که سبز شد این بیابان تن...

شاید که بوی پیرهنت را شنیده است
باد این چنین که سربه بیابان گذاشته ست
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۹/۷

شاید
این کفش
برای تو
باید»
.
مدت هاست
قدم های برهنه ام
حرفِ گرگ ِ بیابان را می پاید
«آرمان پرناک»

فدای تو
آن دسته گلی که برای تو می خزد
و از غم رفتن تو به بیابان خشک می افتد
ببینمت!
تو کجایی که صدای خنده ات
تمام نداهای دلم را می شکافد

هر آنچه دیدم تو بود هر چه شنیدم تو بود

گل در بیابان منم به یاد باران منم

دل از تو خالی نشد خشک از بی آبی نشد

دور از تو بی سامانم پیر از غم هجرانم

روح از تنم خسته شد چون به پرش بسته شد

ای تو روح...

غیر از تکیه بر دیوار دیگر هیچ تکیه گاهی نیست
نشستی گرچه پهلویم ولی از عشق نگاهی نیست

امید زندگانی می شود دور چون تو نزدیکی
محبت های تو چون باد گاهی هست گاهی نیست

تو مثل یک بیابانی من تشنه در پی آبم
ببار ای ابر باران خیز که...

و کوه ،کوه فرو ریخت هستی وبی شک
جهان بَدَل به بیابان شده ست بعدازتو.
رضا حدادیان

کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش

کی روی ره ز که پرسی چه کنی چون باشی

تمام خیابانها را
برای فراموش کردنت قدم زدم.
اما فراموش کردم
تک تک این خیابانها خاطرات توست.
دیگر باید سر به بیابان زد
شاید باد ، همه چیز را با خودش ببرد
یاد تو و فکر من...

...
بهزاد غدیری (شاعر کاشانی)

جهان را به شاعران بسپارید
مطمن باشید
کلمات را بیدار می کنند
و در کرت ها
گل و گندم می کارند

جهان را به شاعران بسپارید
بیابان و باران
هر دو خوشحال می شوند
و هر دو جوانه می زنند
از سر انگشت کودکان دبستانی

جهان را به شاعران بسپارید...

من ازگوشه ی چشمم
شن می ریزد
هر روز....
و تو با گوشه ی دست هایت
فقط گوشه ی دست هایت
خانه ای شنی ساخته ای

چطور می شود با تن بیابان شده
از لحظه ی کوچک سبز این درخت راش
قرض گرفت

چطور می توانیم
دریا را بغل بگیریم...

من به عشق تو فقط دل به بیابان زده ام
پدر جاده درامد که به اینجا برسم

تمام عمر اگر در بیابان سرگردان شوی . . .

بٍه که یک شب محتاج نامردان شوی . . .

تا سگ نشوی کوچه و بازار نگردی...
هرگز نشوی گرگ بیابان حقیقت

دلتنگ توام
همانند بیابان که
دلتنگ باران است

و بیابان
زیر سایه ی درخت
و سار کوچکی
غنوده بر رویای آسمان

من دلخوشم به سوختن و دوست داشتن
عاشق نگشته ای و ندانی چه عالمی است
از دست دوست سر به بیابان گذاشتن