متن زندگی

باور کنید من هم ادامه ی زندگی را
بعد از این شعر نمی دانم
بعید نیست اگر باز به آشپزخانه بروم
و این بار کارد را که می شویم
انگشتانم را فراموش کنم.

در زندگی، بر خلاف شطرنج، بازی بعد از کیش و مات هم ادامه پیدا می کند.

عطر گل برف و شوق پنهانی مان
آغاز سپیده ی غزلخوانی مان
روشن کن اجاق زندگی را باعشق
تا گرم شود صبح زمستانی مان

اگر مرگ نبود
از این دلمردگی طولانی
دق می کرد زندگی..!


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

به فردا ها می اندیشم ،
به فردای بهتر
به سمت خیالات زیبا در سَر ؛
گذشته را باد برده است .
شاید لبخندمان سرخی شقایق ها یا زیبایی نقش و نگار پروانه ها را قرض بگیرد .
اما! بیا بیاندیشیم به زیبا زیستن ؛
مانند تصویر پرنده ی خوشبختی...

اگر افسرده هستید ، در گذشته زندگی می کنید
اگر مضطرب هستید ، در آینده زندگی می کنید
اما اگر در آرامش هستید ، در لحظه ی حال زندگی می کنید !

سفر ما را جای تازه نمی برد. جای قبلی را برایمان تازه می کند. بعد از سفر می فهمی خانه ای که در آن زندگی می کنی نور کافی ندارد. اشیا خوب چیده نشده اند. زیاد چفت همند. پرده ها بدرنگ هستند. چشمت می افتد به ساعت روی دیوار؛ اشانتیون...

ایراد که از دنیا نبود.
ما تحمل همدیگر را نداشتیم،
تحمل این زندگیِ شلوغ و بی در و پیکر را.
همه چیز را رها کردیم جز خودمان.
آنقدر خودمان را به در و دیوار روزگارمان
کوباندیم که شدیم هر چیزی جز آدم.
بماند که عشقمان هم این وسط ، یتیم...

میزی برای کار
کاری برای تخت
تختی برای خواب
خوابی برای جان
جانی برای مرگ
مرگی برای یاد
یادی برای سنگ
این بود زندگی من

بعضی آدمها وقتی میفهمند به پایان سفر زمینی نزدیک شدند اونقدر در اندوه غرق می شن که قبل از مرگ می میرند...بعضی ها اما عجیب و زیبا برخورد می کنند...این دسته سریع یک لیست پایانی تهیه می کنند و میرن سراغ آرزوها و رویاهایی که در طول زندگی داشتند و...

ترس از عشق ، ترس زندگی است ! آنان که از عشق دوری می کنند مردگانی بیش نیستند ...
عشق در نمی زند ، به یکباره می آید و آن ها که پسش می زنند بزرگترین بازنده های دنیا هستند !

زندگی
زیباترین راه
به مرگ است...!

زندگی را دقایقی که نفس می کشیم تشکیل نمی دهد، بلکه دقایقی ست که در آن ها نفس مان بند می آید

از شدت عصبانیت قلبش گرومب گرومب صدا می کرد ..فریاد های نامفهومی در ذهنش غوغا کرده بودند و هر لحظه گیج و گیج ترش می کردند ! بدون اینکه مقصودی داشته باشد تلو تلو خوران قدم بر می داشت ، درست در وسط هیاهوی ذهنش ایستاده بود که نور زرد...

زندگی تئاتر زنده ایست بر روی صحنه ...
و عشق بازیگر اصلی آن .. :)
یلدا حقوردی

تو برای ادامهٔ مسیر زندگی ات ...
تنها دو راه داری ..!
یا در میان پیچ و خم های زندگی و طوفان مشکلات استوار بایستی و حال خوبت را بسازی ...
یا آرام بنشینی و ویران شدن کاخ رویاهایت را به جان بخری ...
و به یاد خاطرات سوخته آینده...

دلت را به کوه بزن ...
سنگیست اما از تبار مردانگیست ...
از بالا شهر عزیزت را تماشا کن شهری که از دور تماشایی تر است ...
مردمی را ببین که در باتلاق تکبر دست و پا می زنند و فریاد های غرور آمیزشان گوش فلک را هم کرده است...

من انتخاب کردم که خوب باشم ...
که در دل مارپیج مشکلات نور امیدم را پیدا کنم و بی بهانه بخندم ...
یاد گرفتم زیر سایه غم خنده کنان برقصم و نوای زندگی را سر دهم ...
من می گذارم رفتنی ها بروند و ماندنی ها بمانند ...
یاد گرفتم...

با من اشک بریز که من از هر پاییزی بارانی ترم ...
که تو خزانی...
و من اولین برگ رقصان...
من از پاییز تنها تو را فهمیدم ...
تو از باران بگو ...
من قطره می شوم ...
در نگاهت غرق ...
تو از برگ بگو ...
می ریزم من...

گاهی ماندن سخت می شود ...
ماندن در همان دنیای تکراری و امن ، اما بدون نقطهٔ اوجی ...
باید دل کند و سقوط کرد به پرتگاه زندگی ...
که گاهی سقوط بهتر از پرواز است ...
سرنوشت اتفاقی نیست ...
برای موفقیت باید ریسک سقوط و قبول کنی ......

دوست داشتنت ...
سپیده صبحی است
که هر روز دل گرمم می کند به زندگی ...
و من به امید این روشنایی چشم باز میکنم ، هر صبح را .
" همیشه باش ... همیشه روشن ... همیشه برای من !! "

بغض نمیکنم بیا،ببین که خورده ام زمین
حرف نمیزنم تو خود،درد وغم مرا ببین
من از تمامِ زندگی،فقط تورا طلب کنم
تو باز میروی و من،میشِکَنم فقط همین

بغض نمیکنم ولی،حالِ دلم پر از غم است
گریه نمیکنم ولی،خیالِ تو مرا کم است
چقدر زندگی کنم،تا چون تویی پیدا شود؟!...

میخواهم تمام لحظه ها را از تو پر کنم تا تمام زندگی من بشوی؛
به من یاد بده چگونه نگاهت کنم که خنده ات باشم؛
چگونه صدایت کنم که پاسخت باشم؛
و چگونه در آغوش بگیرمت که قرارت باشم؛
به من یاد بده ناگفته ای از سکوتت، معمایی از خنده...

مسافرِ دی
چمدان برفی اش را
روی آخرین پلّه ی پاییز باز می کند
پای سرما به شهر باز می شود ،
وَ من راه می افتم
که دلم را برای زندگی ، گرم کنم...!

خوب می دانم
از پس تمام سیاهی ها
رو سفید بیرون می آیم...!