شعر سپید

درچال گونه پنهانت می کنم
تا فروترین راز
درنهایت لبخندم باشی

مثل بوسه ی تبر بر تن درخت
عشق
همانقدر لطیف
همانقدر خشن

به ماه که می نگرم
قلبم چنگ می خورد
به راستی ای عشق
هم ماهی هم پلنگ...

(آرمان پرناک)

هر چه نوشتم
روی آن برف بارید
زندگی
دخترک تهیدست غمگینی بود
به مدرسه رفت
زیبا شد
دور شد
روی برف ها
فقط
به ردپاها
خیره ماندیم

کاشکی زندگی
چایی بود
می ریختی اش در دو فنجان کوچک
با دو حبّه قند
شیرین اش می کردی
و با کسی که دوستش داشتی
می نوشیدی اش

صبح ها
من و دنیا
بیدار می شویم

مجری خبر می گوید:
سلام

و جنگ ها آغاز می شوند ...

روزگار عجیب خُشکیده است ز بی مهری باران.
مَشک آویخته شده بر در خانه تهی از آب است.
ساقی تشنه لبان مست به مسجد به نماز است.
همه دلخسته ز بی مهری هم......
همه تن ها،چه دلگیر ز تنهایی هم.
در این همهمه و ظلم فراوان,هراسان
همه آزرده ز تنهایی...

منجی

ز جا برخیز آتش را به پا کن

در این محنت سرا غوغا به پا کن


اگر خواهی شوی منجی به دوران

از این ظلمت سرا دل را رها کن

شاعر: حسن سهرابی

چشمان تو
مانند سیاه چاله ایست
که مرا به درون خود می کشد

مگر از کنار خواب هایم عبور می کنی؟،
که با هر طلوع
عطر گل سرخ می گیرد،
پیراهنم!



🟩 سیامک عشقعلی

زیبایی ات
تنها شعری ست،
که عاشقانه می خوانمش!
و می بوسمش،
هربار
با هر نگاه!



🟩 سیامک عشقعلی

مادرم قالی بافت...
آنقدر تا که به درد ِسِل ، مُرد.

پدرم کارگرِ بنا بود...
آجری عاقبت زندگی بابا بود.

من در این خانه ی خلوت
پی تو می گشتم...
دل من تنها بود

این گل باغچه را آوردم
که کنم هدیه به تو

مرد رویاهایم محرم اسرارم
یا بیا...

سایه به سایه
با تو هستم
سایه ام بودی
و امروز
دلداری ات
چون بهانه های کودکی
خلوت خانه های قدیمی ست
ببخش
اگر گُل های یادت را
آب پاشی می کنم!

این همه ناز دو چشمان سیاهت
شده است ساز دلم...
من به مضراب دلم چنگ زنم
تار کنم ، زخمه زنم ، زلف تو را...
ساز کنم ، ناز کنم آن دوتا چشم تو را...

ای که آواز لبت مست کند جان دلم...
ای که گر خنده کنی قفل زنی...

بی تو
نه آسمان آبی ست
نه ماه نورانی ست
و نه حتی ستاره ای چشمک زدن را دوست دارد.
بی تو...
شاید درخت های کوچک
تصمیم به یک خزان زدگی
بی پایان بگیرند!

بی تو حتی هیچ بارانی
عاشقانه نخواهد بارید
نه!
نمی شود بی تو...
نمی شود بی...

برگهایت را
که از چشمانم
دهانم
و انگشتانم بیرون زده
می بوسم
قیچی کوچکم را برمی دارم
تمامش را هَرَس میکنم
شب اما
باران به زیر پوستم میزند
از استخوان هایم عبور میکند
به پاهایت می رسد
بیشتر قد میکشی
خوب میدانم
یکی از همین روزها
خواب که بمانم
تمامم...

موهایمان
سپید شدند
اما
بختمان همچنان سیاه است

در من اندیشه ی نوری ست

که از پس این تیره گی ها می آید

اُسطوره ی تمام شهر شده ست،
-- (از زن و مرد!)
\شمعی\ که در جنگ \تاریکی\
--آب شد!


لیلا طیبی (رها)

دلَم دیگر به این عشق ها گرم نمی شود
باید به مادرم برگردم
اتفاق است دیگر ...!

هر شب غصه میخوریم
من و سیگار
او غصه ی مرا
و من غصه ی تو را

بعد از تو
من و غم و سیگار و لب هایم هماهنگیم
خاطراتت را دود میکنیم
شب از نیمه گذشته
و ما بیداریم هنوز

نگران نیستم نه!
اگرچه دور اما،،،
از بیراهه های دورتر، هم
دوباره به تو،
--خواهم رسید!
 
 

خوب می دانم!
بدون \تو\،،،
--ارزنی نمی ارزم!
 

 

آرزوی \من\ بود،
اما \او\،،،
دنبال آرزوهای خودش رفت!