شعر غمناک

موسم غم رسیده
محشری هم رسیده
روز تنهاییِ عشق
هر لحظه دَم رسیده

باز طاقتی ندارم
دلْ راحتی ندارم

امان از سایه مبهم
از لاله های در هم
اگر چه هست دل من
پر از دردا و ماتم

دنیا وفا نداره
بی عشق صفا نداره

تنها شدم ز باغم
که...

این آخر هفته‌ها دلم می‌گیرد
بر غربت رفته‌ها دلم می‌گیرد

با فاتحه‌ای یاد کنید از اموات
از درد نگفته‌ها دلم می‌گیرد...

غربت خاک زمین کم بود از دوزخ مگر؟
هیچ‌کس این‌جا نباشد غیر ما دلسوز ما

ما دو روزی را فقط مهمان این دنیا شدیم
دست بردار ای غم از تنهایی هرروز ما!

می‌روم تنها و بی‌نام و نشان
سوی شب‌های پر از داغ و فغان
می‌گذارم پشت سر این شهر را
با نگاهی سرد، با قلبی گران

می‌روم خاموش، چون شعری نگفت
در گلو مانده‌ست فریادی نهفت
با من است اندوهِ تلخِ سال‌ها
با من است این بغضِ بی‌صبر و شگفت

نه...

چون نی لبکی خسته ز لب های تو هستم

بردار تواز فاصله هـــا بوســه به اجبــــار