پاییز زن می بود اگر بی شک فریب انگیز بود موهای خورشیدی او پر تاب و شورانگیز بود
پاییز شماره ی 99 گرچه دلمرده و بی روحی گرچه تاریک و سردی گرچه به زمستان می مانی گرچه سرزمینم همه سرد و یخی شده اما تو باش باش تا دلهای پر غصه را علاج باشی تو بهانه ای باش برای باران چشمها برگ ریزت درمان است به دلهای پردردمان...
قلب من افتاد و چند صد تکه شد تکه ها با جان من بیگانه شد تکه ای را در دل دریاچه ای انداختم تکه ای را پشت کوهی دوراز هرکس باختم دیگری را در دهی کوچک به بادش داده ام در پی آن تکه من شبها به راه افتاده ام...
حال من با تو خوشست تو خودت میدانی علت حال بد و خوب منی باش تا زندگیم رنگ دریا گیرد ماهی تنگ بلور جان دیگر گیرد سقف رویای من از بودن تو حجم میگیرد و میبارد شعر قلم از دست من خسته نمیفتد هیچ راست است این که فلانی میگفت...
خودت رفتی ولی چشمات هنوزم میخواد هیزم بشه تا من بسوزم...
میبینمت از دور اما دست و دلم دیگر نمیلرزد شاید کمی دیر فهمیدم جانم؛ به برگشتت نمی ارزد...
بعداز اون غروب دلگیر توی ماشین وقتی پردادی همه رویامو میدونستم که پی بهونه هستی میدونستم دوباره نمیخوای که بشنوی حرفامو دیگه خسته از گلایه کردنم دیگه خسته ام از اینکه هی بخوام بگم عاشقانه باز دوستت دارم بگو ای عزیز دل نازک من چی دوباره دلتو خون کرده عشق...
دل دیوونه چرا طاقت دوریشو نداری نبینم یه روز بخوای سوختنتو به روش بیاری...
بگیرم دست گرمت رو به جونم وصل شی بیتاب من این دنیا رو می سازم اگر چه حتی توی خواب...
صدای خنده هاتون شهرو پر کرد تو جام شوکرانم زهرو پر کرد...
شنیدم خیلیا دیدن تورو با اون می رفتی پا به پاش تنها زیر بارون...
دوباره شب دوباره بغض و آه من دوباره این نبوده انتخاب من...
کاشکی مثل من اما عاشقم بودی تا ببینی بی نهایت را تا برایت بشکفم از عشق تا دوباره بسته بینی این لبان پر شکایت را...
چطور راضی بشه قلبم که باشی بین آدمها حسودم من تورو واسه خودم میخوام تک و تنها...
صد بار به حرف ساده ای رنجیدی بی عشق لب مرده ی من خندون نیست
عشق در من پژمرد دل به اصرار تو مرد هیچکس چه ها کشیدم که ندید...
دیگر چیزی نمانده صدای پایش را میشنوم عطرش را حس میکنم و باز هم وجودم آکنده از حس غریب دلهره میشود پادشاه قلبها ...! پادشاه فصلها ...! دیگر چیزی نمانده خودنمایی کن بارانت را بفرست جلا بده چشمانی را که منتظرند تا با ابرهای تو همراه شوند
شب شبهای سراسرخاطره ست شب پیروزی دل شب بیداری صبح شب تب ، شب تاب شب مهتاب ، شب عشق...
پاییز زن می بود اگر بی شک فریب انگیز بود موهای خورشیدی او پرتاب و شور انگیز بود
سفرش زیبا بود سفری بی برگشت و ره آوردش بود یک سبد یاس سفید یادگار شب پر بیخوابی دستش از هرم سحر تا به غروب همچنان میسوزد همچنان میلرزد یاد آنروز هماره با اوست...
من از این دنیای تاریک شبام افسرده تو هنوز اهلی اون حس شک وا مونده من دلم پر میکشه واسه یه لحظه دیدنت توی قلب تو هزار حرف نگفته مونده گریه کردم تا بدونی من همون روانیم تو به من چی هدیه دادی جز عذاب جاده تورومن باهمه احساس خودم...
دورم هرچند شلوغ و سرم هرچند که گرم من در این بین به دنبال تو میگردم باز اگر از ذهن من خسته نیفتد یادت تا ابد حسرت رویت به دل من ماند چه جوابی به دل زخمی من خواهی داد کاش حرف دل تو پیدا بود کاش بودی و به...
