پله ها را یکی پس از دیگری گذراندم... وارد هواپیما شدم.. شماره صندلی را چک کردم... نشستم.. موبایلم را روی پاهایم گذاشتم گذاشتم.. کمربند را بستم... سرم را ب تکیه گاه صندلی تکیه دادم.. چشمانم را بستم.. هواپیما حرکت کرد.. اوج گرفت.. میان راه ناگهان تکان شدیدی خورد.. صدای جیغ...
محبوبم اگر سرباز بودم به جای سیم های خاردار خفته بر زمین، همیشه چشمم به آسمان بود...مراقب بودم وقتی خیال جدایییت از آسمان دلم می گذرد درست و به جا شلیک کنم....اگر سرباز بودم هرگز به مین و خمپاره و گلوله فکر نمی کردم...به جایش به مُنورها می گفتم مسیر...
سوار هواپیما شدم بغل دستیم گفت بار اولته سوار میشی؟ گفتم اره از استرسم فهمیدی؟ گفت نه این چهلمین عکسیه که داری میگیری
بابام تو گروه فامیلامون نوشته تا اطلاع ثانوی با ایرلاین سفر نکنین حالا نزدیک‌ترین تجربه سفر هوایی هممون دست تکون دادن برا هواپیما بوده
قدیما شورت خانوما انقد گنده بود اگه تو هواپیما در حال سقوط بودی میتونستی ب جای بالن ازش استفاده کنی و زنده بمونی الان فوق فوقش بتونی باهاش جای نخ دندون استفاده کرد.
با خود گفتم: فراموشش خواهم کرد از زمین بلند شد هواپیما از آن بالا تو دانه‌تر می‌شدی من پرنده‌تر.
وارد هواپیما شدم نشستیم کمربندو بستیم یهو بابام شروع کرد یا حسین یا اباالفضل گفتن. گفتم هنوز که حرکتی نکرده هواپیما گفت از الان دارم میگم حواسشون بهمون باشه
فکر کن سالها درس بخونی، بری دانشگاه، مدرک زبان بگیری، پذیرش از دانشگاه بگیری، با دنگ و فنگ ویزا بگیری، به سختی پول مهاجرتتو جور کنی، با دوستا و خانواده و وطنت ؛ خداحافظی کنی، صدبار دو دل بشی، با بغض سوار هواپیما بشی و چند لحظه بعد سقوط... و...
رفتند به داخل مه و همه مست شدند از صفحه رادار همگی محو شدند انگار که برف و مه و کولاک و دِنا در سانحه هوایی همه همدست شدند
... یک لحظه بود هفتاد آرزو که دود شد هفتاد کلاس و درس و فردا چه درست کنم برای ناهار هفتاد پیامک وقتی نشست بی خبر نذار هفتاد برنامه‌ی ِ سفر ِ مشهد الرضا برای عید هفتاد صدای زنگ در خانه و آخ! یخ زدم! باز کن! منم هفتاد ساک...
بعضی چیزا خیلی بده مثل بین زمین و آسمون مردن روی زمین پرواز آسونه تو آسمون سخته زمین خوردن! اینکه زمین تو مشتته اما خارج شدی از دید هر رادار اینکه بفهمی آخر خطی از خنده های تلخ مهماندار فک کن یه طیاره پر امید از روی باند زندگی باشه...
مرگ؛ مرگ عجیبی ست در هواپیما دوباره قاتل بالای سر، هواپیما نماز جمعه ی این هفته باز می گوییم که مر گ بر همه، مرگ بر هواپیما
چمدان ات چه قدر جا دارد؟ جا نداری دلِ مرا ببری؟ چمدان ات چه قدر خالی ماند تا کجا تا چه وقت در سفری؟ شعر من جا نمی شود اما در سکوت کتاب هایت، حیف باز بار اضافه شد دل من له شد اینجاست زیر پای ات، حیف صندلی ها...
سقوط ھواپیمای اخیر شبیه سقوط من بود ھمه به تو مشکوکند فقط تو میتوانی اسمان خراشی را اینگونه زمین بزنی تو در دست تعقیبی...
