نمی خواهم بهشتی را، به جز بستانِ دلدارم؛ نمی خواهم سرایی را، به جز گلخانه ی یارم؛ زمانی که: دلم لبریزِ احساسات می گردد، فقط بر سینه ی یارم، لب و، گل بوسه می کارم! شاعر: زهرا حکیمی بافقی، کتاب دل گویه های بانوی احساس
برخیز؛ بیا، نزدِ دلم؛ دلدارم! آخر، منم انسانم و یک دل دارم! یک دل؛ که نه صد دل، شده ام شیدایت؛ گل بوسه ی حس، بر لبِ «تو»، می کارم! شاعر: زهرا حکیمی بافقی کتاب: دل گویه های بانوی احساس
گل بوسه های سرخ رنگ فصل پاییزم بر گردن لخت خیابان گردن آویزم لشگر کشیده باد پاییزی کنار برگ دلداده ی تاراج این فصل دل انگیزم ساعت عقب رفت وزمان در ذهن من گم شد یک دختر کوچک کنار آب کاریزم پر شد هوای خاطرم از عطر خرمالو گس کرده...
زمستانی که شش دانگش را سّند زده ام به گرمای نگاهت به آواز ِسکوتت به اشکها و لبخندهایت به آغوش ِ امنت برای من در آینه ی ایامی که به کام دلم میچرخد! پرشور ؛ مهربان ؛ همراهم بمان بی ریا و بی همتا زمستان فصلی که پایان تمام تردید...
صبح برای من لحظه ی طلوع چشمان توست️ و گل بوسه هایی ڪه روی لبانم.. میریزی...
