متن کتاب دل گویه های بانوی احساس

قرارِ صفر شد،
از نو،
پدیدار؛
بشو بیدار در،
این لحظه؛
ای یار!

تو را می‌خواهد احساسِ درونم؛
بیا؛
دستِ دلم،
با مهر،
بفشار!

دمیده، درونِ دشتِ رویا

شکوهِ سرورِ حسّ زیبا

بیا؛ با نگاهی، کن شکوفا

گُلِ نازِ باغِ زندگی را

تسلیمِ قهرت می‌شوم؛ زیرا که قلبت،
سرشارِ احساساتِ پرمهرِ نهانی‌ست...

دلا نشکن سکوتِ مبهمت را؛
چو می‌دانی که قَدرت را ندانند!

یکی باید بیاید تا بفهمد،
پیامِ شعرِ احساسِ دلم را...

رفتی؛ جدا کردی، از احساسم، نگاهت را؛
امّا، دلم قرص است؛ کآخر، بازمی‌گردی!

ماجرای مهرِ تو، با جوششِ احساسِ من،
قصّه‌ای، از قصّه‌های عاشقانه گشته‌اَست!

زدم سازِ دلی، با تار و پودم
تمامِ مهرِ خود بر «تو»، نمودم
شدم مجنون‌ترین، لیلای عاشق
از احساسم، به غیر از «تو»، زدودم

دل از دستِ زمانه، گشته پرخون
و احساسم شده، لیلای مجنون
دلم تنگ است؛ همچون غنچه‌ی گل
که پُرپیچ است و تو بر تو وُ میگون

پناهِ لحظه‌های شورشِ قلبِ شکسته
بخوان حسّی، که از مهرت میانِ جان نشسته
نگو بردار، دست از عاشقی‌های دلِ خویش
که بس مجنون شده، لیلای قلبِ زار و خسته

شکستی، قلبِ چون آیینه‌ام را
دل و، حسّ دلِ بی‌کینه‌ام را
شدم لیلای مجنونت؛ ولی تو
نکردی، التفاتی، سینه‌ام را

شدم، در عشقِ تو، لیلای مجنون
شد احساسِ درونم، غرقه‌ی خون
نمی‌خواهی بفهمی، هرگز این را
که می‌بارد دلم، در هجرت اکنون

بهارم، با تو پرمهر و وفا هست؛

سراسر، شور و دنیای صفا هست؛

درونم، عاطفه، گشته، شکوفا؛

و احساسم، به عشقت، مبتلا هست...

نگار از ساحل احساس، رد شد؛

چه زیبا خوب بودن را، بلد شد!

نگاهم، چون که بر چشمانش افتاد،

همه حسّم به او، افزون زِ حد شد...

بیا؛ از ساحلِ قلبم، گذر کن!

کمی، از روی حس، بر‌ دل، نظر کن!

بزن، موجِ نگاهت، بر دلِ من؛

محبّت را، درونم، بیشتر کن!

عشقت بدمد، تاب و تبی، در تبِ من

گل‌بوسه زند؛ مِهر دمد، بر لبِ من

من رسم کنم، با دلِ خود، نقشه‌ی عشق

حسّت بشود، اسمِ شبِ هر شب من

هر گوشه‌ی دل، داغ شود، با تبِ عشقت

گل‌بوسه‌ی جان، شاد شود، با لبِ عشقت

احساس بگیرد، عطش از: غنچه‌ی لب‌هات

بی‌تاب شود دل، به تمامِ شبِ عشقت

از روزنِ احساس، تو را دیده دلم
پروانه‌ی رخسارِ تو گردیده دلم
هر برگ، ز گلبرگِ رخِ خوبِ تو را
تکرار به تکرار، پسندیده دلم

برخیز؛ بیا، نزدِ دلم؛ دلدارم!

آخر، منم انسانم و یک دل دارم!

یک دل، که نه صد دل، شده‌ام شیدایت؛

گل‌بوسه‌ی حس، بر لبِ «تو»، می‌کارم!

احساس، به جامِ نگهِ «تو»، دارم؛

پیوسته از این حسّ صفا سرشارم!

آیا که شود، باز بیایی پیشم؛

تا بنگری احساسِ دلِ بیمارم؟

با یک دلِ حسّاس، پر از: احساسم؛

افسوس که هرگز، تو نداری پاسم!

آب از: سرِ من هم که گذشته، دیگر؛

بگذار، بگویند، که آس و، پاسم!

بگو حرفِ قشنگِ مهربانی

که پُر گردد دل از: حسّی نهانی

زمانی که: دلم بسیار تنهاست

مرا سرشارِ خود کن؛ می‌توانی

بیدار شدم در بغلِ صبحِ دل انگیز/

با خاطره ای سخت جنون زا و تب آمیز/

شوری نفس آوا، شده در سینه نمایان/

احساس دمیده ست به جان، بوسه ی یکریز/

بکش با موجِ احساست، مرا در بسترِ آغوش؛
و نقّاشی بکن، تصویرِ امواجِ دلِ من را!