متن هوشنگ ابتهاج

همه جا زمزمه عشق نهان من و توست

نمیدانم چه میخواهم بگویم
غمی در استخوانم میگدازد...

تو در من زنده ای
من در تو
ما هرگز نمیمیریم

باغ ها را گرچه دیوارو در است
از هواشان راه با یکدیگر است
شاخه از دیوار سر بر می کشد
میل او بر باغ دیگر می کشد
باد می آرد پیام آن به این
وه از این پیک و پیام نازنین
شاخه ها را از جدایی گر غم است
ریشه...

می بینم آن شکفتن شادی را

پرواز بلند آدمیزادی را

آن جشن بزرگ روز آزادی را

کیوان خندان به سایه میگوید

دیدی به تو میگفتم

آری تو همیشه راست میگفتی

می بینم می بینم

اونجایی که غم چشم هارو خیس نمیکنه دیگ رسیده به استخوان
دقیقا همونجایی که ابتهاج میگه :
در من کسی اهسته می گرید

چه غریب ماندی ای دل! نه غمی ، نه غمگساری
نه به انتظار یاری ، نه ز یار انتظاری

اما چه باید گفت
از انسان نمایانی که ننگ نام انسانند

خوشا آنانکه با «سایه» همسایه شدند...

(بیاد مرحوم هوشنگ ابتهاج)

بهزاد غدیری/ شاعر کاشانی

مردن عاشق ،نمی میراندش
در چراغی تازه می گیراندش

گفتم این کیست که پیوسته مرا می خواند

خنده زد از بنِ جانم که منم، ایرانم

گر بگویم که تو در خون منی بهتان نیست....

تا من بودم نیامدی، افسوس!
وانگه که تو آمدی، نبودم من

در این سرای بی کسی، کسی بع در نمی زند
به دشت پر ملال ما، پرنده پر نمی زند
عزیزِ بی وفا بیا، غمت امان نمی دهد
به جان دفترم دگر، قلم شرر نمی زند:)
به یاد استاد ابتهاج

هوشنگ ابتهاج:
امیدوارم پس از مرگم اینگونه از من یاد کنند که
هر چه می گفت با صداقت گفت و باور داشت

سایه ی ابتهاج...


در طلیعه سحر بود
که سایه اش را بلند میدیدم
غروب که شد
سایه اش را دگر نمیدیدم...
خفته در نگاه جسمی سرد
نبض آشنایی دگر نمیدیدم
دیگر غزل نمیخوانی ای سایه ی بلند !؟
دیگر درون آشنایی رمق نمیدیدم
افسوس که رفتی ما را رها به...

به آرزو نرسیدیم و دیر دانستیم

که راه دورتر از عمرِ آرزومندست

‍
شعرِ دلخوشی
سایه بو
رشتِ آفتاب

برگردان شعر به فارسی

دلخوشی شعر / سایه بود / آفتاب رشت

سایه هم رفت
هوشنگ ابتهاج(اسفند1306-مرداد1401)
روح زلالشان در آرامش و یادشان گرامی

شب فرو می افتاد
به درون آمدم و پنجره ها رابستم
باد با شاخه در آویخته بود
من در این خانه تنها تنها
غم عالم به دلم ریخته بود

سایه صد عمر در این قصه به سر رفت و هنوز /
ماجرای من و معشوق مرا پایان نیست...

هوشنگ ابتهاج

هوشنگ ابتهاج:

بمان که عشق
به حال من و تو غبطه خورَد ...

حاصلی از هنر عشق تو جز حرمان نیست
آه از این درد که جز مرگ مَنَش درمان نیست...

بهار آمد بیا تا داد عمر رفته بستانیم

تو را می خواهم ای دیرینه دل خواه