متن هوشنگ ابتهاج

خودم را بی تو دلخوش می کنم جانا به هر نوعی
گَهی با اشکِ جانفرسا،گَهی لبخند مصنوعی...

نشسته ام به پنجره نگاه میکنم
دریچه آه میکشد...
تو از کدام راه میرسی ؟
خیال دیدنت چه دلپذیر بود...
جوانی ام در این امید پیر شد
نیامدی و دیر شد ...
هوشنگ ابتهاج

دلم گرفته خدا را تو دلگشایی کن
من آمدم به امیدت، تو هم خدایی کن

باز امشب از خیال تو غوغاست در دلم

خیال دیدنت چه دلپذیر بود

جوانی ام در این امید پیر شد

نیامدی و دیر شد

نیامدی و .....

دیر شد....



بخشی از شعر

هوشنگ ابتهاج :
حافظ اگر زنده بود شجریان را غرق در بوسه می کرد...
حافظ بوسه بارانش کن
.
.
او تنها یک خواننده نبود! صدای یک ملت بود..
مرغ سحر پر کشید...

بمان که عشق ...
به حال من و تو غبطه خورد ...!
بمان که یار تواَم ....
عشق کن که یار منی ..!

هوا بد است
تو با کدام باد می روی؟
چه ابر تیره ای گرفته سینه ی تو را
که با هزار سال بارش شبانه روز هم؛
دل تو وا نمی شود.

«یا حسین بن علی

خون گرم تو هنوز

از زمین می جوشد

هرکجا باغ گل سرخی هست

آب از این چشمه خون می نوشد.

کربلایی است دلم»

یک دم وصلت ز عمر جاودانم خوش تر است

خوش آن زمان
که سرم در پناه بال تو بود....️

خیال دیدنت چه دلپذیر بود،
جوانی ام در این امید پیر شد،
نیامدی و دیر شد.....

در چنین شب های بی فریاد رس
روز خوش در خواب باید دید و بس

تو تنها من تنها
چو نای بی نواییم

دریغ از این شب ها
چرا ز هم جداییم

خدا نمی پسندد این خدا خدا
که ما دو جانِ همنشین خدا خدا
ز هم جدا جدا بمانیم

تو تنها و ملول از تنهایی
من از کف داده شکیبایی
بیا که فرصتی نیست...

دلی که در دو جهان جز تو هیچ یارش نیست
گرش تو یار نباشی جهان به کارش نیست

شنیده ام که درخت از درخت باخبر است

و من گمان دارم

که سنگ هم از سنگ

و ذره ذره عالم که عاشقانِ همند

مگر دلِ تو که بیگانه است با دلِ من.

داغ ماتم هاست بر جانم بسی
در دلم آهسته می گرید کسی

هنوز عشقِ تو
امید بخشِ جانِ من است ...

بوسه باوسوسه ے...️
وصڸ دلارام خوش است ...!!!

من نخواهم ایستاد
رو به رویِ تو
جز برایِ بوسه دادن!



️️️

خوش آن زمان
که سرم در پناهِ بال تو بود ..️

خوش آن زمان
که سرم در پناهِ بال تو بود...

️️️

همنشین جان من ،

مهر جهان افروز توست ...

خوشا صبحی که چون از خواب خیزم
به آغوش تو از بستر گُریزم