(تزویر) تزویر ، صورتی ست که آن را وقار نیست داغی ست بر جبین که بر آن اعتبار نیست اغفال برگ و بار درختان ، مشو به دهر آفت اگر به ریشه زند ، غیر خار نیست سید محمدرضا شمس (ساقی)
حافظا می خور و رندی کن و خوش باش ولی دام تزویر مکن چون دگران قرآن را
اهل دانش گر که هستی صادق و فرزانه باش چون درختی سایه گستر زینت کاشانه باش دور کن از خود تو بخل و کینه و تزویر را در میان جمع خوبان همچنان پروانه باش اعظم کلیابی بانوی کاشانی
آدم سر به هوا این همه آینه ها را به تماشا نبرید منطق آل عبا را سر حاشا نبرید کعبه ی دولت عشقست اگر مقصدتان آبروی شهدا را سر مولا نبرید روی سجاده ی تزویر بمانید ولی سر خونین خدا را به کلیسا نبرید دین و آئین شما رو بکدامین...
درگیر دلت بودم و این رسم وفا نیست در پاسخ احساس دلم، ظلم روا نیست آشفته و غمگینم و این کار خودی بود سهرابم و زخمی شده ام، لیک دوا نیست استاد غزل های نو و ساز و نوازم صد حیف که دیگر به سرم شورِ نوا نیست دلمرده شدم...
من خسته از زمین و زمان هستم حتی من از خودم به خدا سیرم در یک غروب خسته ی تابستان در یک اتاق ساکت و دلگیرم مثل کسی که منتظر مرگ است در ساعتی که ساعت اعدام است دارم به مرگ می رسم انگاری از زندگی ؛ زمین و زمان...
ظهور کن! که به تنگ آمدیم از تزویر ز دستِ منتظرانت خلاص کن ما را!
مرا بنویس که خط خطی شدم از نوشته های تزویر،از ته مانده های پوچی های آرزو، از ریسمان پوسیده ای که رنگ به رنگش دردی به پهنای عشق دارد. از تار پودم اندک سه تاری مانده که از نواختن های بی هنرمندانه کودک درونم، ساز نا کوکش گوش خراش ترین...
دست از تزویر و واژه آرایی بردار تعهد ، پیمان ، دوست داشتن و هزاران واژه دیگر که ساده بر زبان می نشینند اما به دل نه اتمام حجت کن با دلت ، با دلم که اگر آمدنی شدی بمانی ، بمانی ، بمانی ، من از تملقِ واژه ها...
ای دیو سپید پای در بند! ای گنبد گیتی! ای دماوند! از سیم به سر یکی کله خود ز آهن به میان یکی کمر بند تا چشم بشر نبیندت روی بنهفته به ابر، چهر دلبند تا وارهی از دم ستوران وین مردم نحس دیومانند با شیر سپهر بسته پیمان با...
