متن زلف سیاه

هجی کن
هجی کن صدای مرا تا مگر
کمی نام خود را تماشا کنم
دلم را به زلف سیاهت ببند
که غم را برای تو حاشا کنم

تمامی ندارد غم عاشقی
بیا تا کمی بی قراری کنیم
یکایک در این صحنه بیدلی
تو من، من تو را سرشماری کنیم

مرا...

مادر
گفتم دانه های سیاه زلفانت را
گره زنم به سپیدی بامدادان

گفتم چین و چروک پیشانیت را
نقش بندم بر کوهساران

درخشش دیدگانت را
بسازم ستاره ای بر افق ها

گفتم سیاهی اش را
آسمانی قرار دهم بر ستاره اش

لرزش دستانت را
بسازم گهواره ای بر نوه هایت...

گفتم بی تو چه باید بکنم
تاری از زلف سیاهش را داد
گفتم مونس شبهایم تویی
عکس رخ چو ماهش را داد
موقع رفتن به همه بوسه ای داد
وبه من نگاه سرد بی مهرش را داد
گفتم همه عمر می مانم به انتظار
رفت و انتظار سر راهش را...

زلف سیاهت
بر آستان دلم ، دلربایی می کند...
پیچک اندیشه ام
در سودای چشمت ، جان نثاری می کند...

بهزاد غدیری/ شاعر کاشانی