اتوبوسی عبوسم که کار میکند پا به پای عقربه ها متر میکند تنهایی اش را با خیابان ها و جاده ها نیمه شب هایی هم که از مرز خستگی رد میشود به سرش میزند خودش و مسافرانش را که روزهای تلخِ نَچرخی هستند به صرف یک خواب شیرین عمیق تهِ...
به نظرم اتوبوس مثل زندگی میمونه؛ اگه از اول پایانه تا آخر پایانه مسیرت باشه، کلی آدم با مشکلات و ناراحتی و خوشحالی با دلایل مختلف می بینی .ممکنه به فاصله دو ایستگاه یکی کنارت بشینه و وقتی که از اتوبوس پیاده شد دلتنگ شی یا حتی بهش تاچند وقت...
سوار اتوبوس شدم درست صندلی آخر پنجره ی نیمه باز هوای دلبرانه ی پاییزی همونجا گاهی بهترین جای دنیاست تا تو مچاله بشی در خودت و غرق در افکارت و دنبال واژه ای بگردی برای نوشتن... داشتم فکر میکردم که چقدر مرور بعَضی خاطرات اتفاق ها بعضی بودن ها رفتن...
سوار بر اتوبوسی که از تو دورم کرد که بی تو بغض شوم دست های گرمت را... که حسرتم بشود لمس کردن موهات... که تن کنم کت خاکستریِ چرمت را... تو را مدت یک روز و چند ساعتِ تلخ ندیدمت جز در چشم های راننده که ناگهان وسط جاده عاشقم...
چند ماهی بود تو یک کشور خارجی زندگی میکردم و ترددم با اتوبوس بود و نمیدونستم برای اطلاع راننده که ایستگاه پیاده میشی باید اون سیمی که بالا سرته رو بکشی،من خیلی سنتی راه میوفتادم تا پشت صندلی راننده و میزدم رو شونش و میگفتم داداش ایستگاه پیاده میشم
یکی از الدنگ ها گفت اگر با سنگ به آن تابلو بزنیم، اتوبوس زودتر می رسد. ده تا اتوبوس آمد و رفت و ما الدنگ ها همچنان سنگ پرت می کردیم به تابلو.
این عصر چقدر غم‌انگیز است! انگار در تمام قطارها و اتوبوس‌ها تو دور میشوی ...
می دانی زیباجان ! هرگز از باغ گیلاس برای تو یک مشت گیلاس نچیده ام هرگز با هم در اتوبوس نخندیده ایم به صدای خرخر خواب پیرمرد بغل دستی می شود رفت لب دریا و تو را دنبال کرد هی ترا دنبال کرد و با چوب اسم تو را بزرگ...
