نام شعر: خواب شیرین خواب شیرین را تو تلخش می کنی بر من چرا؟ حرف رفتن می زنی با من چرا ای بی وفا مهربانی کن نزن حرفی ز رفتن نازنین ساکن قلبم بمان ای مهربان در این سرا می زنی حرف نپخته یک زمان هایی فقط قلب من عادت...
اتوبوسی عبوسم که کار میکند پا به پای عقربه ها متر میکند تنهایی اش را با خیابان ها و جاده ها نیمه شب هایی هم که از مرز خستگی رد میشود به سرش میزند خودش و مسافرانش را که روزهای تلخِ نَچرخی هستند به صرف یک خواب شیرین عمیق تهِ...
این جا هاے خالے که نبودنت را به رُخم مے کشند چه مے دانند . . فرهادت شده اَم ، با تمام زنانگے اَم و چه شب ها که خواب ِ شیرینَت را نمے بینَم . . .
