پنجشنبه , ۱ آذر ۱۴۰۳
اتوبوسی عبوسمکه کار میکند پا به پای عقربه هامتر میکندتنهایی اش را با خیابان ها و جاده هانیمه شب هایی همکه از مرز خستگی رد میشودبه سرش میزندخودش و مسافرانش راکه روزهای تلخِ نَچرخی هستندبه صرف یک خواب شیرین عمیق تهِ دره مهمان کند«آرمان پرناک»...
این جا هاے خالے که نبودنت رابه رُخم مے کشندچه مے دانند . .فرهادت شده اَم ، با تمام زنانگے اَمو چه شب ها کهخواب ِ شیرینَت را نمے بینَم . . ....
