متن انعکاس

حال چشم‌هایم خوب نیست
از این چهارسوی جغرافیا
آنجا که شکوفه‌های اجابت
پژمرده می‌شوند
و فریاد پروانه‌ها را
تنها اجل می‌شنود
چه دردناک است
جایی که آرزوها
به اسارت می‌روند
و اشک‌های نجابت
انعکاس تمام آینه‌هاست

ای رها در ره ما؟

در باد گم شدی
یا در خوابِ ماه؟
صدای قدم‌هایت
از لابه‌لای رؤیاها
به گوشم می‌رسد
مثل پرنده‌ای
که در آینه پرواز می‌کند

تو را در انعکاسِ باران
جست‌وجو می‌کنم
و در شکافِ زمان
نامت را
با نور می‌نویسم

بیهوده اَند دقایق
وقتی که بودنَت اتفاقی ست که نمی دانم در انعکاسِ
زمان می افتد یا؟...
و امان از این یا و اگر، که اگر بدانی چگونه؛ بودنَم را، هَستَنَم را،
غریق می سازند، لحظه ای درنگ نخواهی کرد.

بر دامنِ خلیجِ جدایی نمک بریز /
ای انعکاسِ ماهِ محالات، با توأم !
«آرمان پرناک»

گاهی ،
به خود می گویم ،
کاش، فریاد بودم،
تا در انعکاس کوه ، می گفتم :
تو «بدی»....تو «بدی» ...
حجت اله حبیبی

هر گاه که دریافتی، تو خود تمام جهانی و هر آنچه که می بینی انعکاسی از خود توست، پس خودت را بشدت دوست داشته باش! چه این دوست داشتن، دوست داشتن همه ی جهان است و خودپرستی معنا نمی دهد.