متن تک بیت

داغ ماتم هاست بر جانم بسی

در دلم پیوسته می گرید کسی!

ترسم که چشم تا بگُشایم، نبینمت

مژگان ز بیمِ هجرِ تو، بر هم نمی زنم

تو که یک گوشه چشمت غم عالم ببرد
حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد

ای که قلبی مهربان داری و لبخندی چو گل
روزگار و خانه و کاشانه ات لبریزِ گل

ای عشق! ای بزرگترین آرزوی من
فردای من بدون تو فردای کوچکیست

سهم ما در وسط معرکه ی عشق چه بود؟
غم و دلتنگی و حسرت، همه یک جا با هم

چک چک صدات... بوی گل و خرمن طلات
اسمت نبات خنده نبات و لبت نبات

به داروها نیازی نیست وقتی که تو را دارم
علاج خستگی هایم ،فقط آغوش درمانیست...

روی خاکیم و کسی نیست دوای دل ما

وای از آن دم که دگر خاک شود منزل ما،،

ارس آرامی

تو شُل کن روسرى را مو بیفشان فتنه برپا کن

جواب مجتهدها، عالمان، فرزانگان با من

ارس آرامی

فکر دهان تنگ توام داشت در میان

تا صبح بی پیاله مِی ناب می زدم

ارس آرامی

پیری آن نیست که بر سر بزند موی سپید

هر جوانی که به دل عشق ندارد پیر است

ارس آرامی

پیش مردم جز بدی از من نمی گفتی، ولی
از تو نامی هر کجا آمد گرامی داشتم...

جان به کف، خنده به لب، شعله به دل، شور به سر

جان فدا در رهِ جانانه عشقیم هنوز

معروف شده خنده ات آنقدر که هر کس
لبخند تو را می برد از شهر به سوغات

گذشت خوبی ام از حد، به شک دچار شدند
به احترام، کمی خم شدم، سوار شدند!

چو رنج بوده فقط سهمم از جهان شما
خوشا به کنج اتاقم، خوشا جهان خودم

سلام ای عشقِ دیروزی، منم آن رفته از یادی
که روزی چشمهایم را، به دنیایی نمیدادی

حال خوبی ست، بیائید خرابش نکنیم
عشق اگر در زده خیر است، جوابش نکنیم

چمدان بسته ام... امّا چه کنم دشوارست
فکر دل کندن از آغوش تو یعنی وطنم...

چنان تنهای تنهایم، که حتی نیستم با خود
نمی دانم که عُمری را، چگونه زیستم با خود

عاشقی را چه نیاز است ب توجیه و دلیل
که تو ای عشق همان پرسش بی زیرایی

بوسه هایت شوک برای قلب بیمار من است
ایست قلبی کرده ام ،یک شوک دیگر لازم است

مرض قند من از یاد لبش جای خودش
تازگی موی فرش باعث دل پیچه شده!