به کجا برم شکایت به که گویم این حکایت که لبت حیات ما بود و نداشتی دوامی
دلا خو کن به تنهایی که از تن ها بلا خیزد
دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم و اندر این کار دل خویش به دریا فکنم از دل تنگ گنهکار برآرم آهی کآتش اندر گنه آدم و حوا فکنم مایه خوشدلی آن جاست که دلدار آن جاست می کنم جهد که خود را مگر آن جا فکنم بگشا بند...
آدمی در عالم خاکی نمی آید به دست عالمی دیگر بباید ساخت و از نو آدمی... حافظ
هوشنگ ابتهاج : حافظ اگر زنده بود شجریان را غرق در بوسه می کرد... حافظ بوسه بارانش کن . . او تنها یک خواننده نبود! صدای یک ملت بود.. مرغ سحر پر کشید...
خوش به حالِ «حافظ» که نمی دانست ناشر کیست، منتقد چیست، اداره ی نگارش کجاست... اگر چه سایه ی «امیر مبارزالدین» را بر سر داشت که چیزی در حدِ «محرمعلی خان» خودمان بود، اما می توانست رندانه سرِ او شیره بمالد! می توانست بی خیال عکس و عسس، مست کند...
نماز شام غریبان چو گریه آغازم به مویه های غریبانه قصه پردازم به یاد یار و دیار آن چنان بگریم زار که از جهان ره و رسم سفر براندازم من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب مهیمنا به رفیقان خود رسان بازم خدای را مددی ای رفیق ره تا...
«شاهِ شمشاد قدان، خسروِ شیرین دهنان که به مژگان شکند، قلب همه صف شکنان» داده خورشید به او باده ی نور از خُم خویش تا شود ماه بنی هاشم و سلطان جنان
هر گه که دل به عشق دهی خوش دمی بود در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست
نه تو گفتی و نه من... نه تو پیش آمدی و نه من... و ما ماندیم و یک دنیا حرف ناگفته.. چه عشق هایی که در سکوت، فریاد زدیم و چه محبت هایی که از یکدیگر دریغ کردیم.. تو رفتی! ترسیدی از ماندن و بیشتر عاشق شدن، ترسیدی از از...
از همچو تو دلداری دل برنکنم آری...
هر گه که دل به عشق دهی خوش دمی بوَد...
وقتِ سقوطِ من، چترِ نجات باش! حافظ شدم... بیا شاخه نبات باش! برگرد و توی برف آغوشمو بپوش حرفاتو مثل موت نندازی پشت گوش. .
حافظ : به درمانم نمی کوشی نمی دانی مگر دردم؟
. از من جدا مشو که توام نورِ دیده ای ، آرامِ جان و مونسِ قلبِ رمیده ای ...
. مایه خوشدلی آن جاست که دلدار آن جاست ...
در غریبی و فراق و غم دل، پیر شدم...
. گوشه ابروی توست منزل جانم ، خوشتر از این گوشه پادشاه ندارد️
به عالمی نفروشیم مویی از سر دوست...
وز پیِ دیدن او دادنِ جان کارِ من است..!
ای من فدای شیوه چشم سیاه تو....
.. از من جدا مشو که توام نورِ دیده ای ، آرامِ جان و مونسِ قلبِ رمیده ای ...
جز نقشِ تو در نظر نیامد ما را ...
اسیر عشق تو از هر دو عالم آزادست....
