متن رضا حدادیان

چشمان پُراز گریه ی تقویمم وبی شک
یک پلک زدن فرصت دلخواه ندارم

تنها باد
ردًپای گیسوان تو را می داند.

شب
     بی ماه
اتوبوسیست باچراغ شکسته
که راه را گم کرده است.

سخت است پس ازاین متغیر نشوم
تنها مجنون عصر حاضر نشوم

رخساره ی توناب ترین مضمون است
با دیدن تو چگونه شاعر نشوم ؟!

رضا حدادیان

هرروز
چنارپیر
برای پرنده ها
تکّه تکّه
آفتاب می ریزد.

رضاحدادیان

یک تّکه آفتاب برایم بیاورید!
از آسمان تار خودم گریه ام گرفت

از غربت مزار خودم گریه ام گرفت
از ابر اَشکبار خودم گریه ام گرفت

پاییز می وزد و تو لبریز خنده ای
امّا من از بهار خودم گریه ام گرفت

سیاره وار، هرشب وهر روز، های های
در حلقه ی مدار خودم گریه ام گرفت

وقتی که پرده پرده  دلم...

پاییز می وزد و تو لبریز خنده ای
امّا من از بهار خودم گریه ام گرفت

مباش چشم به راهِ خزان و باور کن
تو را شکوفه شکوفه بهار می فهمد

رضا حدادیان

تو را کسی که شد آیینه  دار ، می فهمد
کسی که می کِشد از خود کنار می فهمد

نه هرکه از مِی و میخانه دَم زَنَد ،تنها
شراب را چشمانِ خُمار  می فهمد

تویی که لحظه به لحظه دلت تَرک خورده ست!
سکوتِ خونینت را ، اَنار می فهمد...

پُر است حنجره ات از گلایه،  بی تردید
فقط زبانِ دلت را، سه تار  می فهمد.

رضا حدادیان

کسی که آینه دار سپیده بود،چقدر-
-از آفتاب ،گریزان شده است بعد از تو

رضا حدادیان

بهار دست تکان داد ودور شد از من
هوا ،هوای زمستان شده است بعداز تو

رضا حدادیان

لشکر چشمان تو
تا بُن دندان مسلح
و من
سربازی تنهایم

رضا حدادیان

به چشمِ گل،جنگل با تمام وسعت خود
شبیه گوشه ی گلدان شده است،بعد از تو

رضا حدادیان

لب فروبند !
یک جفت قناری
در چشمت
آشیان کرده است.

رضا حدادیان

پروانه ی دشت اَبرها خواهم شد
باجنگلِ باد،آشنا خواهم شد

ای مرکز ثقل آسمان! من باتو
از جاذبه ی زمین رها خواهم شد.

رضا حدادیان

تیر اندازی ماهر
از پشت پرچین چشمش
قلبم را نشانه گرفت و
آتش !

رضا حدادیان

درخت بی سرو سامان شده است بعداز تو
پرنده سر به گریبان شده است بعد از تو

بهار دست تکان داد ودور شد از من
هوا ،هوای زمستان شده است بعداز تو

هزار پنجره ی پُر غبارم وانگار-
-زمانِ قحطی باران شده است بعداز تو

کسی که آینه دار سپیده...

‍

تا سر به هوا هستم و همراه ندارم
راهی به جز افتادنِ در چاه ندارم

چشمان پُراز گریه ی تقویمم وبی شک
یک پلک زدن فرصت دلخواه ندارم

از نعره ی پُر آتش  آن کوه مِه آلود
جز چند نفس شعله ی جان کاه ندارم

مانند سپاهی که پریشان...

آرام بیا!
پاورچین، پاورچین
پنجره را
نیمه باز می گذارم
تا کسی نداند
ماه مهمان من است

رضا حدادیان




لشکر چشمان تو
تا بُن دندان مسلح
و من
سربازی تنهایم

رضا حدادیان





لب فروبند !
یک جفت قناری
در چشمت
آشیان کرده است.

رضا حدادیان




کبوتری خیسم
که از طوفان...