متن رضا حدادیان

آخر اگر چه خاک خواهم شد، ولی هر روز
با باد می آید غبار من به دیدارت.
رضا حدادیان

مانند آتش زیر خاکستر، بدون شک
تا زنده هستم در دلم گرم است بازارت
رضا حدادیان

با من بگو درد دل خود را ! خیالت تخت
در سینه ام سربسته خواهد ماند اَسرارت
رضا حدادیان

هرچند که اهل فراموشیست آیینه
امّا در او جا مانده ردّ پای رخسارت
رضا حدادیان

یک عمر روی پای خود بودی، درخت من!
هرگز نیفتاده به روی شانه ای بارت
رضا حدادیان

بگذار باشد چشم گلدان ها گرفتارت!
پروانه ی پسکوچه ی خورشید بیمارت

رضا حدادیان

بگذار باشد چشم گلدان ها گرفتارت!
پروانه ی پسکوچه ی خورشید بیمارت

یک عمر روی پای خود بودی، درخت من!
هرگز نیفتاده به روی شانه ای بارت

هرچند که اهل فراموشیست آیینه
امّا در او جا مانده ردّ پای رخسارت

با من بگو درد دل خود را ! خیالت تخت...

دلم
چمدانی است از ابر
پشت مرز چشمت
به انتظار برگه عبور

رضا حدادیان

عُبورِ گمشده ی جاده های مِه زده را
نگاهِ پنجره ی انتظار می فهمد

رضا حدادیان

تویی که لحظه به لحظه دلت تَرک خورده ست!
سکوتِ خونینت را ، اَنار می فهمد

رضا حدادیان

حریفِ تو شبِ طوفانِ سرنوشت نشد
درختِ صبحِ تورا، ریشه دار می فهمد

رضا حدادیان

شرمنده اگر دست من غمزده خالیست
درویشم و در کیسه به جز آه ندارم....

رضا حدادیان

چشمان پُراز گریه ی تقویمم وبی شک
یک پلک زدن فرصت دلخواه ندارم

تنها باد
ردًپای گیسوان تو را می داند.

شب
     بی ماه
اتوبوسیست باچراغ شکسته
که راه را گم کرده است.

سخت است پس ازاین متغیر نشوم
تنها مجنون عصر حاضر نشوم

رخساره ی توناب ترین مضمون است
با دیدن تو چگونه شاعر نشوم ؟!

رضا حدادیان

هرروز
چنارپیر
برای پرنده ها
تکّه تکّه
آفتاب می ریزد.

رضاحدادیان

یک تّکه آفتاب برایم بیاورید!
از آسمان تار خودم گریه ام گرفت

از غربت مزار خودم گریه ام گرفت
از ابر اَشکبار خودم گریه ام گرفت

پاییز می وزد و تو لبریز خنده ای
امّا من از بهار خودم گریه ام گرفت

سیاره وار، هرشب وهر روز، های های
در حلقه ی مدار خودم گریه ام گرفت

وقتی که پرده پرده  دلم...

پاییز می وزد و تو لبریز خنده ای
امّا من از بهار خودم گریه ام گرفت

مباش چشم به راهِ خزان و باور کن
تو را شکوفه شکوفه بهار می فهمد

رضا حدادیان

تو را کسی که شد آیینه  دار ، می فهمد
کسی که می کِشد از خود کنار می فهمد

نه هرکه از مِی و میخانه دَم زَنَد ،تنها
شراب را چشمانِ خُمار  می فهمد

تویی که لحظه به لحظه دلت تَرک خورده ست!
سکوتِ خونینت را ، اَنار می فهمد...

پُر است حنجره ات از گلایه،  بی تردید
فقط زبانِ دلت را، سه تار  می فهمد.

رضا حدادیان

کسی که آینه دار سپیده بود،چقدر-
-از آفتاب ،گریزان شده است بعد از تو

رضا حدادیان