متن رضا حدادیان

کم آوردم
گیسوان تو بلند بود و
شعرمن
کوتاه.

رضاحدادیان

دلم گریست
وقتی دیدم
که چگونه به بهایی ناچیز
هم آغوش مرداب می شود
نیلوفر
رضاحدادیان

تا از شکوفه می نویسد
پروانه ها بوسه می زنند بر سرانگشتش
شاعر.
رضاحدادیان

تا نگاهت در نگاه من بریزد،دست صبح-
-دکمه ی پیراهنِ چشم تورا وا می کند.
رضا حدادیان

موج، بی تابانه سربرصخره می کوبد،ولی
صخره با بیتابی دریا  مدارا می کند
رضا حدادیان

حتم دارم که شبیه من دلش پرمی کشد
ماه ،تا در آینه خود را تماشا می کند
رضا حدادیان

پشت پرده تا به کی باید بنوشم باده را؟
باد،آخرسرمرا یک روز رسوا می کند
رضا حدادیان

سنگ را آیینه ی چشم تو گویا می کند
جذبه ی چشم تو یوسف را زلیخا می کند
رضا حدادیان

در ذهن کوه
در دامن دشت
در آغوش دریا
سنگ
از سنگ بودنش
دست برنداشت.
رضاحدادیان

اَبرها
ذهن باد را
به تصویر می کشند.
رضاحدادیان

دست بر شانه ی تبر گذاشت و
خم به اَبرو نیاورد
درختِ زخمی.
رضاحدادیان

لبریز شبی شکسته بودم، امّا
کبریت زدی جهان من روشن شد.
رضا حدادیان

گیسوی منیژه ی غزل ،در دل چاه
تنها راهِ رهاییِ بیژن شد
رضا حدادیان

صد زخم نگفته در دلم بود، ولی
بادیدنِ تو، زبان من الکن شد
رضا حدادیان

خوشحالی من بزرگ، اندازه ی کوه
اندوه، به قدرِ یک سر سوزن شد
رضا حدادیان

در من جوشید چشمه ی اعجاز و
دریا دریا شرابِ مردافکن شد
رضا حدادیان

وقتی که زمانه با دلم  دشمن شد
آغوشِ چشمِ تو پناه من شد
رضا حدادیان

چشمم
آینه ایست که
حرفی برای گفتن ندارد
جزتو.
رضا حدادیان

خیال تو
شکوفه ایست سپید
در قلبم.
رضا حدادیان

.
تکه ای خورشید
در گلو داشت
لب که می گشود
آواز آفتاب
می پیچید در آسمان.
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۵/۵

چقدر سردشده خانه ی دلت امّا
غمت مباد!برایت زغال خواهم شد.
رضا حدادیان

چقدر سردشده خانه ی دلت امّا
غمت مباد!برایت زغال خواهم شد.
رضا حدادیان

کنار هم بنشینند واژه هایم اگر 
کتاب خاطره ی ماه و سال خواهم شد
رضا حدادیان

عبور می کنم از این منی که مردابیست
شبیه چشمه ی چشمت زلال خواهم شد
رضا حدادیان