متن رضا حدادیان

تنها
شکوفه می داند
چه کشیده ام
از دست تگرگ.
رضاحدادیان

باتکیه برقلبت
شعری خواهم سرود
که به آتش بکشد
آب را
مادر!
رضاحدادیان

ماه خوابیده ست،امّا چشم اَبرآلودِ من
پشتِ پلکِ پنجره،بیدار باقی مانده است

رضاحدادیان

سایه ای پُرزخم،مانندِمریضی لاعلاج
بین مرگ و زندگی،ناچار باقی مانده است
رضاحدادیان

حتم دارم بی تو آغوشِ خیابان را فقط
رفت و آمدهای بالاجبار باقی مانده است
رضاحدادیان

اجتماعِ چشم زخمِ نارفیقان ، پشتِ سر
روبه رویم لشکرِتاتار باقی مانده است
رضاحدادیان

جستجوگرها اگرچه رفته اند امّا هنوز
یک نفر در زیر این آوار باقی مانده است
رضاحدادیان

های های اَبرها و هوی هوی بادها
های و هویی در جهان اِنگار باقی مانده است
رضاحدادیان

چکّه چکّه می چکد آه از لبِ پروانه و
غنچه غنچه باغ را اِنکار باقی مانده است
رضاحدادیان

بی گمان مانند برگشت صدا در کوهسار
شِکوه هایم را فقط تکرار باقی مانده است
رضاحدادیان

آجر آجر تکّه اَبری تار باقی مانده است
آسمان با تکیه بر دیوار باقی مانده است
رضا حدادیان

آجر آجر تکّه اَبری تار باقی مانده است
آسمان با تکیه بر دیوار باقی مانده است

بی گمان مانند برگشت صدا در کوهسار
شِکوه هایم را فقط تکرار باقی مانده است

چکّه چکّه می چکد آه از لبِ پروانه و
غنچه غنچه باغ را اِنکار باقی مانده است

های های...

کم آوردم
گیسوان تو بلند بود و
شعرمن
کوتاه.

رضاحدادیان

دلم گریست
وقتی دیدم
که چگونه به بهایی ناچیز
هم آغوش مرداب می شود
نیلوفر
رضاحدادیان

تا از شکوفه می نویسد
پروانه ها بوسه می زنند بر سرانگشتش
شاعر.
رضاحدادیان

تا نگاهت در نگاه من بریزد،دست صبح-
-دکمه ی پیراهنِ چشم تورا وا می کند.
رضا حدادیان

موج، بی تابانه سربرصخره می کوبد،ولی
صخره با بیتابی دریا  مدارا می کند
رضا حدادیان

حتم دارم که شبیه من دلش پرمی کشد
ماه ،تا در آینه خود را تماشا می کند
رضا حدادیان

پشت پرده تا به کی باید بنوشم باده را؟
باد،آخرسرمرا یک روز رسوا می کند
رضا حدادیان

سنگ را آیینه ی چشم تو گویا می کند
جذبه ی چشم تو یوسف را زلیخا می کند
رضا حدادیان

در ذهن کوه
در دامن دشت
در آغوش دریا
سنگ
از سنگ بودنش
دست برنداشت.
رضاحدادیان

اَبرها
ذهن باد را
به تصویر می کشند.
رضاحدادیان

دست بر شانه ی تبر گذاشت و
خم به اَبرو نیاورد
درختِ زخمی.
رضاحدادیان

لبریز شبی شکسته بودم، امّا
کبریت زدی جهان من روشن شد.
رضا حدادیان