متن ابرها

ابری که نبارد
محکوم است به «شدن های» دم به دم
بدل شدن به بخارِ دهانِ آدم برفی
بدل شدن به قیل و قالِ کلاغِ هابیل
بدل شدن به دودِ گندمزارِ آتش زده
بدل شدن به شعرِ سربازِ بعد از جنگ
بدل شدن به آهِ آینه های بی تصویر
ابری...

گاهی شبیه قلب
گاهی شبیه بغل
و گاهی شبیه قلاب !
ابرهای اتاقم
بلد شده اند به هر شکلی
بدل شوند...
«آرمان پرناک»

او کیست
که تلاش می کند
به خاموشیِ چراغِ آسمان
به بسیج کردنِ ابرهای جهان
به هاشورِ خانه های تقویمم...
«آرمان پرناک»

در چشم هایم /
ابرهایی لال /
تجمع کرده اند /
می ترسم /
دوباره با یادت /
تیرباران شوند!
«آرمان پرناک»

گریه نمی کنم
برای خودکشیِ ابرها
گریه نمی کنم
دلم به حال آفتاب می سوزد
که سالیانِ سالست
آسمانم را ترک کرده است...
«آرمان پرناک»

های های اَبرها و هوی هوی بادها
های و هویی در جهان اِنگار باقی مانده است
رضاحدادیان

سال هاست
پای دلتنگی ابرها مانده ام و
هیچ فصلی
سبز نمی شود زیر پایم

مژگان جهانشاهلو

از ابرها

آن تکه که تویی

نخواهد بارید



مِه همان خواهد بود

چشم بسته و فرورونده

که بهتر ببیند

پرنده ی گلگون را

و تنها پرنده ی گلگون

نه اینکه هر لحظه شکوفاترست

بر فرق اسب رهگذر

نه چکمه های کوچکش

که به گونه های او مهمیز می زنند.

...
رویای من!
بیا روی ابرها قدم بزنیم
حالا که
خیابان های این شهر
چشم دیدنمان را ندارند...
...

آسمان
رانهای خونی اش را باز می کند.
ابرها می روند
چکه کنان به سمت غروب... پخش می شود روی سطح افق، لکه ای بزرگ
کوه ها سیاه می شوند
زنی، پشت قله ها ته کشیده است...
.

.

دستهایم را که می گیری
هوا بَرَم می دارد
می برد آن بالاها
دورها
روی ابرها...
من با تو همیشه روی ابرها سِیر می کنم!

برای نگریستن به آسمان وقت بگذار
در ابرها تصاویری پیدا کن
به صدای وزیدن باد گوش فرا بده
آب سرد را لمس کن
با گام های آهسته و محتاط راه برو
زندگى را لمس کن ...

پریده رنگ و رویم/چقدر پشت ابرها/مخفی می‌شوی؟

با تو خواهم ماند...
با تو خواهم خواند
و تو را در بهت آفتابیت خواهم بوسید
اگر ابرها بگذارند...

به تدریج
ابرها که وارد شدند
شکل خودت را تکه تکه بردار
بادها همیشه ملایم نیستند

با صدای گریه ی ابرها
جوانه ی اندوه زد
خاطرات خیس خورده ای

هوای دلم گاهی
دستی
روی دل ابرها...ست

با تو خواهم ماند.
با تو خواهم خواند.
و تو را در بهت آفتابی ات خواهم بوسید
اگر ابرها بگذارند...!