شاملو قبل از آشنایى با آیدا میخواست خودکشى کنه..... بعد از اومدن آیدا نوشت: آیدا، فسخِ عزیمت جاودانه بود هممون تو زندگیمون یه آیدا لازم داریم.....
برای کوچه های پیچ در پیچ گیسوانت باید شاملو را خبر کنم! خیام دو خط شعر بگوید و بنان تصنیف کند! قصه ی گیسوانت سر دراز دارد... ️️️
تو ونوسِ برنزه‌ای بودی با یه لب‌خندِ بی‌غش و ساده پیِ ردِت رو ماسه‌ها می‌گشت این نهنگِ به ساحل افتاده من دچارِ نگاهِ ایرانیت، مستِ عطرِ فرانسویت بودم شمس بودی تو جلدِ یه پری و منِ دیوونه «مولویت» بودم شکلِ آیدای شاملو مُرده، غمِ پشتِ نگات مُسری بود بوفِ کوری...
آیداى خوب نازنینم! مدت هاست که برایت چیزى ننوشته ام. زندگى مجال نمى دهد: غم نان! با وجود این، خودت بهتر می دانی
حتی بگذار آفتاب نیز برنیاید به خاطرِ ما اگر بر ماش منّتی‌ست چرا که عشق خودْ فردا ست خودْ همیشه است ...
با من از گرانش زمین، نیروی جاذبه،الگوریتم سخن نگو من آدم فکر کردن به مسئله‌های چند مجهولی نیستم با من کمی ساده باش برایم نیت کن،حافظ بخوان از آینده حرف بزن از عشق و عاشقی‌های شاملو از شعرهای مشیری برایم آوازی بخوان که صدایت روحم را نوازش دهد موهایم را...
و عشق اگر با حضور همین روزمرگی ها عشق بماند ! عشق است . . .
دستت را به من بده دست‌هایِ تو با من آشناست به‌سانِ پرنده که با بهار ...
من با چشم ها و لب هایت انس گرفتم چیزی در من فرو کش کرد چیزی در من شکفت من دوباره در گهواره ی کودکی خویش به خواب رفتم و لبخند آن زمانی ام را باز یافتم
که من شب را تحمل کرده ام بی آنکه به انتظار صبح مسلح بوده باشم...
به تو ثابت خواهم کرد که *عشق* تواناترین خدایان است
و دایره ی حضورت جهان را در آغوش می گیرد
چه بی تابانه میخواهمت... ای دوریت آزمون تلخ زنده بگوری...!
هر دختری به یه شاملو نیاز داره وهر پسری به یه فروغ . نه اینکه حتما شاعر باشن اما حتما « عاشق » باشن . . .
من مرگ را زیسته ام با آوازی غمناک غمناک و به عمری سخت دراز و سخت فرساینده...
همه ی لرزش دست و دلم از آن بود که عشق پناهی گردد پروازی نه گریز گاهی گردد آی عشق ! آی عشق چهره ی آبی ات پیدا نیست
کوه با نخستین سنگ‌ها آغاز می‌شود و انسان با نخستین درد... من با نخستین نگاه تو آغاز شدم
تو جان مرا از تلخی و درد آکنده ای و من تو را دوست داشته ام تو مهیب ترین دشمنی مرا و من تو را ستوده ام
کیستی ای مهربان ترین؟ که من این گونه به جد، در دیار رویاهای خویش با تو درنگ می کنم ؟ کیستی که من جز او نمی بینم و نمی یابم ؟ تو کیستی که در خیالم من اینگونه به اعتماد نام خود را با تو می گویم به کنارت می...
آن قدر دوستت دارم که گاهی از وحشت به لرزه می افتم زندگی من دیگر چیزی به جز تو نیست تو را دوست دارم و این دوست داشتن، حقیقتی است که مرا به زندگی دلبسته می کند
به جستجوی تو به درگاه کوه ها می گریم به جستجوی تو در معبر بادها می گریم به انتظار تصویر تو این دفتر خالی تا چند تا چند ورق خواهد خورد
من در تو نگاه میکنم و در تو نفس می کشم و زندگی در رگ من ادامه می یابد
دل های ما که به هم نزدیک باشند دیگر چه فرقی می کند که کجای این جهان باشیم دور باش اما نزدیک من از نزدیک بودن های دور می ترسم
من چون جان ، تو را به سینه فشارم تنگ
