شعر زیبا

درخت آینه ای بی زوال خواهم شد
پر از شکوفه ی صبح خیال خواهم شد
رضا حدادیان

تیر برقی "چوبی ام" در انتهای روستا
بی فروغم کرده سنگ بچه های روستا

ریشه ام جامانده درباغی که صدها سرو داشت
کوچ کردم از وطن،تنها برای روستا

آمدم خوش خط شود تکلیف شبها، آمدم...
نور یک فانوس باشم پیش پای روستا

یاد دارم در زمین وقتی مرا می کاشتند...

سبکتر از پر مرغان

تو مثل شهد شرابیکه تلخ و شیرینی
پر از بهانه شوقی تو درد و تسکینی

زلال چشمه نوشی دوای بی تابی
خلوص شربت خوابی عیار مرفینی

پگاه صبح سپیدی نوید فردایی
شب و ستاره و نوری حضور پروینی

مرور خاطره های نهفته در ذهنی
نگاه نرگس...

چند رباعی ۳
◇۱۳
سرگرم که ای، دلبری از یادت رفت؟
یا سرخوشی سرسری، از یادت رفت


این شاخه پژمرده، دلی حیران است
گفتیکه خودت میخری، از یادت رفت؟
♤♤♤
◇۱۴
زیبای پر از ترانه، در بند که ای؟
لبریز بهانه و شکرخند که ای؟


ای کوه پر از شراره...

سلاله گل ها
روزی که روی خاک زمین آشیانه من شد
چیزی شبیه کوه وزین بار شانه من شد


سیاره ای که رشته ای از طره های عالم بود
بین مدار شک و یقین بام و خانه من شد


آنجا که ذره ذره هستی شکسته تر میشد
منظومه های خلد...

نه فقط از تو اگر دل بکنم می میرم
سایه ات نیز بیفتد به تنم می میرم
بین جان من و پیراهن من فرقی نیست
هر یکی را که برایت بکنم می میرم
برق چشمان تو از دور مرا می گیرد
من اگر دست به زلفت بزنم می میرم
بازی...

تا می توانی دل به کس نسپار بگذریم
دلداده ها دارند غم بسیار بگذریم ...

عمری نداشته ای به سر هوای هیچ کس
بگذار این یک بار هم بی یار بگذریم

پست و بلندی های دنیارا گذر کردیم
تا این مسیر مانده را هموار بگذریم ...

ویرانه های عشق ریخته...

گردبادی آمد و با دستمال اَبری اش
ماه  از  تخته سیاه آسمانم پاک شد.
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۳/۲۲

تا تبرها چشم وا کردند در آغوش باغ
شاخه،شاخه  تک درخت نیمه جانم پاک شد رضا حدادیان
۱۴۰۲/۳/۲۲

دفترم دریا شد امّا با عبور موج ها
دست خطِ  کشتیِ بی بادبانم پاک شد
رضا حدادیان
۱۴۰۲/۳/۲۲

خواستم چیزی بگویم که وجودم خشت،خشت
پُرشد از دیوار و درهای جهانم پاک شد
رضا حدادیان
۱۴۰۲/۳/۲۲

نقطه چین جای تمام سطرهایم را گرفت
خواستم چیزی بگویم که دهانم پاک شد
رضا حدادیان ۱۴۰۲/۳/۲۲

بادیدن چشمهای دریا غم خورد
آرامش روزگار او برهم خورد

پاپس نکشیدصخره،هرچند که او
ازجان موج،سیلی محکم خورد

رضاحدادیان
رباعی از کتاب سرقرار باران

ما هردو با شکوفه همدم بودیم
هرثانیه بیقرار شبنم بودیم

مانند انعکاس جنگل در آب
عمری من وتو قرینه ی هم بودیم.

رضاحدادیان
رباعی
از کتاب سرقرارباران

مهر آفرین

تو از همه به حال دلم آشناتری

در استان باور من از همه سری

گل ها نشان فصل بهارند هرکدام

اما میان این همه تو چیز دیگری

مهر آفرین آینه ها شد نگاه تو

سرچشمه های آب زلالی و دلبری

ای عشق نازنین به خداوندی خدا

شیرین بیان...

بوف کور می سازم

دوباره حوصله ات را صبور می سازم
به چشم آینه نقش بلور می سازم

در امتداد شفق از طلایه های سحر
نگاه پنجره را غرق نور می سازم

پگاه روشن دیدارمان چه نزدیک است
به اشک نافله صبحی نمور می سازم

برای فصل بهار و سرود...

بهار دست تکان داد ودور شد از من
هوا ،هوای زمستان شده ست بعداز تو
رضا حدادیان

درخت بی سرو سامان شده ست بعداز تو
پرنده سر به گریبان شده ست بعد از تو

بهار دست تکان داد ودور شد از من
هوا ،هوای زمستان شده ست بعداز تو

هزار پنجره ی پُر غبارم وانگار-
-زمانِ قحطی باران شده ست بعداز تو

کسی که آینه دار سپیده...

ای که هزار آینه ای در برابرم!
چیزی به غیر از آه ندارم برای تو.
رضا حدادیان

باید قبول کرد که مانند جویبار
جاریست در تمامی من چشمهای تو
رضا حدادیان

هربار، باعبور تو از کوچه ها ،شده
چشم تمام پنجره ها، مبتلای تو
رضا حدادیان

باید بَدَل  شوم به قناری دراین جهان
وقتی پُراست حنجره ام از صدای تو
رضا حدادیان

جا مانده است در دلِ من ردّ پای تو
این است ماجرای من وماجرای تو
رضا حدادیان

جیغ می کشد دشت
تا سکوت پنجره
در فرم دیگری
گل بگیرد در صورت باد
نور را کشیده
به آبی رگ ها...
با نبضی تند
مریم گمار